Acordanza

Amañecinme e nin tiña os ollos abertos,
circulábanme regatos poluídos
da cabeza aos pés
nun silencio de pedras atentas
ao leve burbullar dos sentidos.
Era o día abríndose e eu na verza.

Foi un amansar do sono tenso e húmido
nas pingas que tecleaban o ritmo dos segundos,
era un fervedoiro de manancial escuro,
un cheiro que se alonga e evoca,
un sabor na ponta da lingua como clarexando.
Era un café (chirlo) nos labios en penumbra.