Bico con bicho

 

Andan as poupas veraneantes no meu eido (non sei o que pensarán os alarmantes vendealarmas desta okupación) cada unha polo seu lado ―gardando a distancia de seguridade, entre un metro e medio e dous―, peteirando no chan á procura de deliciosa bicharada. A cada tanto aproxímanse unha á outra bícanse.

Febre

 

«A febre, si, é incómoda, e ás veces mesmo insufrible, pero cando se produce dentro dun proceso que non reviste gravidade, é dicir, cando a enferma non ten medo da enfermidade, esa contrariedade ten unha parte dalgunha maneira gozosa».

Berta Dávila, Illa decepción, Editorial Galaxia, 2020.

Iso lía eu venres pasado de mañá cedo no IFEVI sentada nunha cadeira plástica nos quince minutos posteriores á segunda inxección mentres o cronómetro do móbil marcaba o tempo. O que aconteceu despois...

Primeiro sinal. Decidín ir celebrar o meu estado de boa esperanza nunha terraza cunha ración de tortilla que recordaba gloriosa e un descafeinado que menos dá unha pedra. A tortilla foi un chasco (este retrinco podería titularse, como un mal chiste: «Tortilla decepción»), pero cando menos estaba mol, e non me custou tanto mastigala como o pan que a acompañaba. Doíanme os dentes cousa mala.

Segundo sinal: Sorprendérame o boas que estaban esas mazás e xa só quedaba unha. Ao mediodía, ataqueina. Sabía a pel de pataca crúa e terrosa. A última, pensei, e vai e déixame mal sabor de boca.

Terceiro sinal: Fun andar como todos os días ao rematar a xeira. Eran case as nove cando cheguei á casa sen folgos.

Fun para a cama con febre e paracetamol e amencín con paracetamol e febre. Botei día enteiro na cama pensando que non hai como as doenzas que son curas. Namentres, nun país distante continuaban os bombardeos.

Ler e ser

Entrou na aula e sentou no recuncho máis afastado da porta. Abriu o ordenador e atento a todo canto se dicía escribiu a crónica do encontro, como un alumno aplicado na súa materia favorita. Así o recordo. E recordo tamén a tenrura e o entusiasmo que irradiaba mentres lía o que «fomos» eses tan poucos días.

O Sebastià Portell ten o don (a virtude, o poder...?) de escribir sempre un pouco por min. É iso o que fai, máis unha vez, neste ramo de ensaio-relatos que tiven o pracer de ir lendo na cama, no cuarto de baño, na sala de espera do médico, na parada do autobús, na terraza dun bar-de-estrada.

Quen le vai encontrar nestas páxinas que o Sebastià teceu algún retrinco de si, vaise encontrar no verbo escrito en pasado, en presente e tamén en futuro, porque existe a Núria e porque, ata o último instante, quen leu e le lerá no cuarto de baño.

Non nos está permitido

Levo sempre un libro na mochila. Nesta ocasión, ocasión festiva, acompañábame Los viejos creyentes de Vasili Peskov (Impedimenta, 2020) na impecable tradución da queridísima Marta Sánchez-Nieves. Abrino mentres agardaba na fila. Quedábanme poucas páxinas por ler. A señora, entón, arrimóuseme e volvinme para ela indignada. Díxenlle que había que manter as distancias. Ela balbuciu unhas desculpas, que quería ler o cartel. O cartel estaba a cen metros de nós, non o ía ler mellor pegada a min. En realidade o que me molestou non foi que se me botase enriba. Molestoume que me interrompese a lectura. A fila empezou a moverse.

Terminei de lelo despois de recibir a primeira dose da vacina. Sentada na cadeira os quince minutos de rigor á espera de reaccións adversas, transporteime desde a nave do IFEVI á despedida da taiga siberiana. Algures hai voces aínda que claman coma os vellos crentes que foxen do mundo: «Мы не имеем права» («Non nos está permitido»).

Sábeno os faros

O temporal pasará

―sábeno os faros―,

e entre tanto as aves

recollen ás, pacientes,

confiadas, pois nada poden

contra o sur, que impón

os desvaríos inestables

da súa ira.

Vinganza

Que unha das miñas cadelas me devorase onte, nun acto de resentimento vingativo, o Pedro Páramo que me acompañaba como libro de cabeceira desde hai décadas (prodixiosas), só porque marchei de paseo sen ela, faime dubidar sobre iso que se chama amor incondicional canino. Se quere guerra, vai ter guerra. Amiguiños si, pero…

Con todo, o que máis me entristece é que non lle debeu gustar moito, visto que non o papou enteiro.

Arte efémera

Pois esta noite, xente, tracei na escuridade o que puido ser, probablemente e sen medo a esaxerar, o mellor poema da literatura galega desde a Idade Media e, por tanto, universal e, atrévome a dicir, cósmica. Mágoa, cando me erguín, disposta a abraiar o mundo co meu poder creativo e soñándome xa coroada de laureis e forrada cos millóns do Nobel, non quedaban del nin os espazos interlineares. Non imaxinades canto o sinto por vós.

#aláfoioqueamaricafiou

 

Os días

Descorrer as cortinas,

arrastrar o corpo fóra da cama,

alimentalo, se se deixa,

sentalo a producir caracteres,

levalo para a cama a rastro,

correr as cortinas.

Alción

Nesta derrota

non caben desvíos;

só confiar nun bo vento

que nos leve alén da néboa.

Pequenez

Di a radio que hoxe acaba o sol para nós. Vén un temporal de chuvia e vento polo oeste. Cando a auga enchoupa a terra e as pólas das árbores aguantan a duras penas no sitio, sempre me pregunto onde se gorecen os paxaros, tan pequenos, tan ―en aparencia― fráxiles. E se cadra é iso, a pequenez deles, o que lles permite sobrevivir, refuxiados en calquera recuncho mínimo do mundo, cos seus diminutos anoraks de plumas e a súa paciencia colosal, ata que escampa.

 

Comuñón

Disque Nieves pintou as uñas para recibir a segunda dose da vacina. Non é para menos. Recíbese a vacina en domingo como quen comunga na Sagrada Forma da Ciencia. Deberiamos quitar do armario as mellores galas cando nos toque acudir ao CAP, descubrir o brazo, inclinar a cabeza e fechar os ollos no instante da picada. Porque unha picada túa abonda para me salvar. Son actos coma este os que me devolven a fe nos seres humanos, capaces do mellor e do peor, que o mesmo crean unha vacina que vai salvar miles de millóns de conxéneres como a pizza con piña.

Luscofusco

E un día a vida é só o instante que pasa

entre o descorrer e o correr das cortinas.