Loa á elite dos alabardeiros (II)

O que máis impresionaba non eran as alfombras, os tapices, as lámpadas, senón os seres humanos que, inmóbiles, contribuían ao decorado, desprovistos por contrato de sensibilidade, convertidos en obxectos, esculturas tricolores aferradas a unha arma inútil. Bonitos quedaban, iso si. Vállanos a poesía dos seus corpos irtos a contrarrestaren as figuras cincentas e reconcentradas, apostadas en cada canto, dos axentes de seguridade.

Do cortello á Corte (I)

Apenas entrei pola porta sentinme como na canción, escarranchada («unha perna téñocha eiquí outra no teu tella-ado...»), cun pé na opulencia e outro no desemprego. Entrar no Palacio era levantar moito a cabeza para admirar paredes e teitos e tentar ao tempo non afundir nas alfombras que amortecían ata o máis repeniqueiro dos taconeos.

Por todos lados eran sorrisos, xestos amables, incluso os axentes de seguridade trataban os convidados con deferencia, non como obxecto de busca de trebellos explosivos, mesmo que no fondo non fósemos para eles senón iso e a conseguinte decepción: nin unha bomba fétida apareceu disimulada entre roupa interior ningunha. Pasei o primeiro control, no que mostrei, á parte de todo no escáner, o cutre convite impreso nun folio co meu nome baixo a coroa douradísima. Non se me pediu o dni, digo eu que para evitar unha aparencia de agresivo exceso de celo. Rodeando o Patio de Armas, seguindo as indicacións dun garda civil, alcancei por fin a entrada. Alí tiven de mostrar o dni xunto co convite a un individuo de paisano, todo sorrisos tamén. Entre tanto, un dos gardas reais dirixía saúdo militar a un home vestido ad hoc, isto é, «caballeros: traje oscuro», que pasaba veloz e devolvendo un saúdo civil e un sorriso. Eramos todos moi felices. Eramos os elixidos, oh yeah. Soaban trompetas, non sei se apocalípticas se psicodélicas.

(continuará)