Cheiro e memoria

Atravesóuseme unha pedriña no camiño mentres patinaba (e contrariando o que di o clásico, parei de rodar, iso si, sigo sendo a raíña do espatife). Minúscula. Nin se vía desde metro e medio de altura. E alá vou eu, cunha elegancia incomparable, de pernas para o ar e cu para o chan. O impacto foi de tal violencia que destas horas debe de andar a GNR á miña procura para me pasar a factura dos danos provocados ao bater eu co matapiollos da man esquerda no pavimento...

Non foi iso o peor, con todo. Para eludir as pescudas policiais, nada máis chegar á casa fun ao conxelador, á procura dunhas pedras de xeo que disimulasen a inchazón do matapiollos (o cu... nin con esas me incha). Que inxenua! Desde cando hai xeo nunha casa en que o malta se engole a seco, coma as mágoas? Había, porén, nun dos moldes, un líquido en estado sólido de aspecto noxento. En fin, dixen, contrariando o refrán "menos dá unha pedra", pois neste caso, unha pedra (de xeo) había dar máis. Envolvín aquilo nun pano e apliqueino no dedo até que me arrefeceu tanto que máis me doía do frío ca do golpe que con saña propinara ao duro chan que arremeteu contra o meu corpo fráxil.

Aos dous segundos, xa estaba eu no teclado, cando un fedor ao peixe —que non me dá saído do nariz, dez horas despois— comezou a invadir o ambiente. E eu dálle que dálle a torcer o fociño até que caín da burra... e lembrei que nun pasado remoto conxelara caldo de peixe nos moldes do xeo. Proba de que non hai como os cheiros para espertar a memoria.

P.S.: Ninguén veu ultimamente tempo tomar un whisky con xeo por aquí, ou? Aínda ben.