Inmundo novo mundo

Tomar café en compaña nos descansos previamente establecidos por lei demóstrase altamente beneficioso para expansión do virusiño maldito. Outrosí os congresos, manifestacións varias e mesmo contrarias, relacións familiares de contacto intenso, amores sen distancia, cirúrxicas e cabeleireiras operacións, vendas por xunto ou polo miúdo... Pero que culpa ten disto todo o bosque de ribeira?

Camiños descruzados

Mentres almorzo, un bichiño mínimo pasea polo mantel. Digo «pasea» porque a miña mente humana, coitada, pensa como sabe e pode. Os bichos, porén, non pasean. Os bichos van á súa vida, que é conseguir comida, ter logo moitos bichiños e ser por sempre bichos que non pasean polos manteis das casas da xente humana. Teño que quitar os lentes para lle distinguir algúns trazos. Así agora identifico o bicho, polas patas, como arácnido. Sería tan fácil ceder ao impulso e como quen limpa un lixo, coa punta dun dedo, esmagar e borrar a arañiña do mantel e do mapa. O dedo non notaría nada, nin sequera unha mínima presión. Dona Araña e eu descruzamos camiños e cada unha vaise por onde veu.

En modo chimpín-rider

Onte saín do taller coa moto revisada e casco novo. Tiven a mesma sensación de seguridade e illamento que cando vou enfundada no traxe e me chove por fóra (para quen non andades na moto á chuvia, é todo o contrario de que cando mexan por un e hai que dicir que chove), só que ía de bermudas e camiseta e rachaban as piñas. Levaba diante un coche verde e branco e eu ía tan pichi, porque co meu supercasco novo nin a calor sentía, e os ocupantes do coche verde e branco igual esperaban, ansiosos, que a formiga atómica que levaban ao rabo se puxese a cabriolar impaciente pero non sabían que menda cando máis goza enriba da besta é a paso de tuc-tuc-tuc.

Só riso

Debo recoñecer que me arrinca un sorriso cada vez que a ouzo. Un sorriso mínimo, deses nos que se volve para arriba unha das comisuras dos labios e os ollos, ao par, se achican. Podería parecer que, ouvida a frase unha vez, perdería o chiste. Pero non, óuvoa e cúrvaseme o labio ao de leve-leve e os ollos achícanseme. Desde o meu perenne pesimismo realista (que non é froito podre da idade como o meu maldurmir) sei que non é un chiste, que non ten graza ningunha, e que dá moito medo pánico. Pero é ouvir a frase e sorrir.
A porta, vós, podédela deixar aberta ao saírdes.