terça-feira, 18 de agosto de 2015

Catacrac

Recoller os anacos
e non saber o que facer con eles
por falta de pegamento.

segunda-feira, 11 de maio de 2015

Loa á elite dos alabardeiros (II)

O que máis impresionaba non eran as alfombras, os tapices, as lámpadas, senón os seres humanos que, inmóbiles, contribuían ao decorado, desprovistos por contrato de sensibilidade, convertidos en obxectos, esculturas tricolores aferradas a unha arma inútil. Bonitos quedaban, iso si. Vállanos a poesía dos seus corpos irtos a contrarrestaren as figuras cincentas e reconcentradas, apostadas en cada canto, dos axentes de seguridade.

terça-feira, 5 de maio de 2015

Foto de familia







Familia de ferreiriños subeliños
Desde a fiestra da cociña

sábado, 2 de maio de 2015

Do cortello á Corte (I)

Apenas entrei pola porta sentinme como na canción, escarranchada («unha perna téñocha eiquí outra no teu tella-ado...»), cun pé na opulencia e outro no desemprego. Entrar no Palacio era levantar moito a cabeza para admirar paredes e teitos e tentar ao tempo non afundir nas alfombras que amortecían ata o máis repeniqueiro dos taconeos.

Por todos lados eran sorrisos, xestos amables, incluso os axentes de seguridade trataban os convidados con deferencia, non como obxecto de busca de trebellos explosivos, mesmo que no fondo non fósemos para eles senón iso e a conseguinte decepción: nin unha bomba fétida apareceu disimulada entre roupa interior ningunha. Pasei o primeiro control, no que mostrei, á parte de todo no escáner, o cutre convite impreso nun folio co meu nome baixo a coroa douradísima. Non se me pediu o dni, digo eu que para evitar unha aparencia de agresivo exceso de celo. Rodeando o Patio de Armas, seguindo as indicacións dun garda civil, alcancei por fin a entrada. Alí tiven de mostrar o dni xunto co convite a un individuo de paisano, todo sorrisos tamén. Entre tanto, un dos gardas reais dirixía saúdo militar a un home vestido ad hoc, isto é, «caballeros: traje oscuro», que pasaba veloz e devolvendo un saúdo civil e un sorriso. Eramos todos moi felices. Eramos os elixidos, oh yeah. Soaban trompetas, non sei se apocalípticas se psicodélicas.

(continuará)

quinta-feira, 26 de março de 2015

Se o tempo e as autoridades...

... non o impiden. Porque a meteoroloxía non impide nada. Moito menos a climatoloxía. A estes bobos que inzan os medios de comunicación non lles entra máis ca lixo no cerebro. Recorren ao inglés porque, din, ten palabras máis curtas e logo cospen vocábulos longos que nada teñen que ver co que queren e deberan dicir. Por máis que se lles recorde. Non escoitan, ocupados como están en ouvirse a si mesmos. Se falasen coma a xente gañabamos todos. Pero non, teñen que dar a nota e aquí a única garantía de éxito é a leria.

meteoroloxía (substantivo feminino) 
Ciencia que estuda os fenómenos que teñen lugar na atmosfera. 
Unha das aplicacións dos estudos de meteoroloxía é a previsión do tempo.

Fonte: Dicionario da RAG

quinta-feira, 19 de março de 2015

Para morrer de risa

Se as penas con pan son menos, os tumores con risa son nada. Polo menos é o que din uns elementos que viven do conto á conta de incautos (presuntamente, señorías, ollo... que a cacofonía é pura licenza apoética). Entre os lucrativos negocios da insanidade privada este debe de ser un dos mellores. E o que se aforra en líquido intravenoso e radiacións á toa. Porque xa postos a morrer, moito mellor morrer de risa e o diñeiro, que na cova non serve de nada, é preferible que quede nos petos dos «vivos».

P. S.: O que máis risa me dá é que a noticia estea etiquetada como «ciencia»: despois disto, teño vacina contra o cancro para anos.

quarta-feira, 14 de janeiro de 2015

O cuarto de baño ou o aquecemento mundial

A última vez que estiven cosendo marexadas
lembreime do buraco que deixara o naufraxio
A escuma do champaña escondera
              unha agresión deliciosa
              unha percusión rosada
                                       ronselada
              saloucando entre virxindade e anémonas
Embriagados
              desfixémo-las redes cunha marea de dentes.

Elías Portela. Cos peitos desenchufados. Barbantesa. 2010

Chegou a hora de sinalar o culpable. Chegou a hora de delatalo ás escuras e pola calada con nomes e apelidos, nin que sexan inventados. É el, Elías Portela, inquilino das penumbras tan nórdicas coma os edredóns de pato exquisito e desplumado. É el o devandito presunto de tanto desxeo nos mares outrora brancos, do escurecemento da parte máis verde da aurora boreal, da perda de insepulta graxa incorpórea en focas varias e morsas azuladas, da caída de algún pelo branco ca outro nos osos máis achatados polos polos a prol dos niños de aves bastante nocturnas. Elías Portela edifica caixas de palabras para limparse por dentro e refulxir sen-tento como se fose o osíxeno activo purificador de cuartos de baño unha vez por semana. Elías Portela emana luz da pel transparente, calor da voz cítrica, CO2 de ambos os dous pulmóns. Como non acusalo da erosión dos glaciares, da transxenerosidade das raposas, do solpor eternificado, da invasión de mareas mínimas de bágoas ou dentes en costas abruptas e montañas en xeral?

Despoxo

Cada mañá
apenas esperto
retiro
cunha lámina extrafina
o pouco de bo
que vai quedando en min.
Enfundo logo un manto de rancor
e mais outro de resentimento
sobre a pel ulcerada
e déitome nun caixón de sombras
para enganar o día,
entre as mans cruzadas unha candea
apagada (para non gastar, mormente).

segunda-feira, 12 de janeiro de 2015

Non hai lapis para tanto morto

Quen chora os sen nome? Quen chora a nena que rebentou o corpo nun mercado de Maidiguri? Quen chora os dous mil mortos de Baga? Quen chora os bombardeados, os violados, os secuestrados, os vendidos e os comprados? Quen chora os encerrados? Quen chora os náufragos? Quen chora os cadáveres secos ao sol do deserto? Quen chora os parias, os desterrados, os exilados, os desprezados, os explotados?
Quen chora os que nin sequera aparecen nun recanto mínimo do xornal? Atentado á cultura occidental?! Non me fagan rir, que se me entala a queixada.

quarta-feira, 7 de janeiro de 2015

Ninguén no paraíso

Cando se fechan as portas
o paraíso vira o corredor
polo que transitan tristes
coma ninguén os rexeitados.

Ninguén ouve as garzas
grallar sobre as augas lóbregas
do río infindo. Ninguén ve o bater
de ás co que os patos orden
o estrépito das sombras.
Cando se fechan as portas
ninguén avanza na néboa
que envolve a pel cun cobertor
glacial de lágrimas mínimas.
O camiño do paraíso é un corredor
incerto. Ninguén perde nel
a voz: non hai ouvidos
que escoiten alén dos
muros grises que o cercan.

Cando se fechan as portas,
o paraíso vira ausencia e
noite onde os desterrados
coma ninguén habitan.

terça-feira, 6 de janeiro de 2015

Ao lonxe

Medra fóra un silencio denso
e o nada, voraz, inza en min.