Fin da tarde

A tarde prendíase ao día por un fío de seda. O fío escintilaba cunha enerxía azul e leve a esvarar por dentro. A tarde aboiaba coma un papaventos e agarimaba os piscos que pousaban nela, acenaba cheiros de mosca para os lagartos arnais que pasmaban sobre os muros, finxíase saltón entre os saramagos. E fechaba os ollos para non ferir as sombras do brión que abrigaba as pedras. Os piscos trilábanlle garatuxas, os lagartos arnais mostrábanlle a lingua, os saramagos adornábanselle de flores amarelas. O brión, en silencio, abrigaba de verdor as pedras. Era un trocar calmo de simpatías. Só as canilongas provocaban naquela harmonía unha empincha xorda e eléctrica. O fío víaas vir ao lonxe e tremía. A tarde apagábase. Os piscos recollíanse encrespados aos niños. Os lagartos enfiabanse até ao rabo nas tebras da toca. Despetalábanse as flores dos saramagos. Todos sabían que cando as siluetas negras das canilongas pasasen rumbo ao oriente, habían esgazar o fío de seda, arrastrando a tarde con eles. O brión, no entanto, continuaba a abrigar as pedras.