Belga, por defecto

Pois nada, que estaba no despacho da traballadora social cubrindo papeis (necesitaba unha intérprete de administrés, idioma que non domino) e chegamos ao punto dos datos persoais. Entón preguntoume: nacionalidade? Quedei calada. Apetecíame dicir «belga». Non por nada, que non teño nada en contra nin a favor dos belgas nin de Bélxica, que aló só estiven unha vez e desde aquela comín caldo abondo. Apeteceume dicir «belga» porque soa ben. Belga. É unha palabra curta, eufónica, cunha terminación en -a que non compromete a nada. Unha debera poder escoller nacionalidade sen dar explicacións igual que escolle nome. Pero é como o número do DNI. Apóñencho.
Así que calei e deixei que a traballadora social puxese o que a ela lle pareceu. Co bonito que quedaría alí no impreso: «nacionalidade: belga».

P. S.: Conste que esa foi a opción do outro día. Igual para a próxima, máis tirando para o verán, apetéceme ser inuit, que tamén me gusta moito como soa.

Un espectáculo! Ou cando o extraordinario é a norma

Norma fóra de toda norma, claro, que iso foi o que nos brindou onte ―e non para variar ― o Pedro Lamares no seu (e dos poetas, dígase, que algunha parte de culpa teñen) espectáculo! (xa o dixen?) «A poesia é uma arma carregada de futuro».
Houbo salvas de palabras ao ar que logo choveron, ora como pétalas, ora como pedrazo (veu a primavera), sobre un auditorio cheo, ó marabilla!, de xente nova, que no fin se puxo en pé como quen canta un himno coa man alí onde se sente latexar máis forte o corazón.
E unha, que só se reconcilia co mundo (tan inintelixible aínda) a través da poesia ben-dita, durmiu esta noite máis sosegada, malia a tormenta.

Incógnita

En que momento da transición do anonimato á fama se produce esa brecha pola cal pasas de que che agrade que unha persoa descoñecida te recoñeza na rúa a saír da casa con lentes de sol, gabardina e barba postiza?

Mal tempo de abril

Almorzo con cadáveres
e sol:
atentados, guerras, feminicidios,
moita luz de fondo.

Pero pasamos á publicidade e, ó!, unha empresa de alarmas ofréceme toda a tecnoloxía ao meu alcance polo prezo dun café diario para que poida vivir sen sobresaltos…

Ata un día

A historia da humanidade non é senón unha reconstrución continua. Hoxe construímos, mañá destruímos, pasado reconstruímos, ao outro volvemos destruír. É así. O ser humano ergueuse, porque só iso lle permitiría caer e ter unha xustificación para se erguer de novo.
Erguidos, convencémonos de que por moitas veces que caiamos, sempre nos poderemos erguer para seguir construíndo e destruíndo. Erguidos, cremos na resurrección depois da morte. Ás veces, destruímos a través do lume, que é unha forma de matar, para que das cinzas, da morte en escamas, xurda vida. E así ten sido polos séculos dos séculos. Ata un día. O do Xuízo Final, que non será outro máis que aquel no que tras a destrución nin cinzas queden. E ninguén nin nada nos erguerá de entre os mortos.

#hoxeestóuchevosapocalíptica

Unha proba de merda

Que unha cantidade ínfima da propia merda (con perdón da vosa cara) lle poida salvar a unha a vida parece milagre, mais é medicina do século vinte e un. Por iso talvez non se entende que haxa tantas vidas que non queiran salvarse a través da ciencia, comprobada e demostrada, e se arrisquen logo, na hora fatal («Ten vostede cancro de colon», di o médico) a encomendarse a espíritos en formas diversas, na ilusión ilusa de pretender sandar con oracións, ofrendas e imposicións de mans o que non se quixo evitar cunha merdiña (xa sen perdón ningún) de proba.

E viva a sanidade pública!

#eufixenotestdesangueenfeces

De como o tamaño non importa ou talvez si cando se toma café a deshoras

Dime o segundo mandamento: «Non tomarás café en van». Sobre cuncas, porén, non hai nada escrito, así que tomei ―como mirando para outro lado―, tomei café en cunca despois de xantar, e non debía. Consciente de que aínda non sendo pecado nin mortal, a inxestión de café despois do xantar (dígase: des que ingresei en cafeinómanas descafeinadas) sería garantía de insomnio (unha especie de efémera vida eterna alén do día), tomei café. E todo para sumirme na mínima e transgresora éxtase hipnótico-vixilante das tardes en que deixo as palabras alleas sacudírenme os ouvidos como se fosen (im)propias.

Todo isto para dicir que onte tiven o privilexio de navegar sobre unha de tantas pontes que tece Yolanda Castaño, onde me reencontrei con vhm (que de tan maiúsculo adelgazou e deixou o pelo todiño descender ás barbas); que xuntos atravesarmos o mundo de leria coa enorme Antònia Vicens, mentres o Ismael Ramos (reservando o verbo que o fai medrar) nos fotografaba para a prehistoria; e que, como broche do día que non fecha, apañei un terceiro grao do gran Vilas, que ao final, e salvando as distancias, tampouco é moito máis alto ca min.

#daquelescafésestesinsomnios

Non se pode estar a todo

E resulta que fun levar a moto ao taller, que xa lle ía tocando. Fago un treito a pé, cara á parada do bus, que aínda vai tardar en chegar, pero vou armada de libro, non hai fallo. E mentres camiño, tan concentrada nos meus desvaríos, arrímaseme un coche. Que se vai ben por aí para Tomiño, pregúntame un portugués. E eu toda contenta de ser útil, explícolle, advírtolle e doulle todas e cada unha das indicacións posibles para chegue ao destino sen perderse. E mentres o fulano arrinca e marcha, eu boto a andar e de socato penso case que en voz alta: «Cagontal, que eu tamén vou para Tomiño!». E quedo alí, como a idiota que son, a mirar para o coche ao lonxe...