Ai, como son, desde mañá cedo, esgotadoras as probas que nos inflixe a vida cotiá, decisións difíciles que cómpre tomar a cada momento e que nos modifican, arteiras elas, o curso da existencia, o rumbo do devir, o futuro tan maleable e desatinado. Soa o espertador e decido, cos ollos apegados de lagañas, se me ergo se non, se me deixo finar de desleixo, encamada, até a podredume apestar cadavérica un día as ventas dos bombeiros ou a nada, o ar. Erguinme, como se constata, e polo tanto, sobrevivo moi lentamente. Para non feder, entón, lavareime, digo. Para non recender, porei desodorante sen perfume.
―Café ou té? ―pregúntolle á conciencia, mentres estendo o mantel ondulándolle a caída sobre a mesa, nun preso revoar dócil de amorodos verdes sobre fondo branco.
―Ti mesma ―contéstame cunha displicencia que me quita do cacho.
Poño a cafeteira ao lume, só por xoscala, ben cargada. Sonche eu boa. A conciencia funga un sorriso medio sorneiro e sóbeme a hipertensión un tanto, que nin se nota, por algo é bicho ruín que roe pola calada, eu tan pancha e as veas dentro min inchadas.
(Teño para min que xa escribín sobre isto algures, mas podreceume a memoria polo camiño e o primeiro síntoma disto é unha zanfonada tediosa, petella, un eco que non agarda resposta.)
Sem comentários:
Enviar um comentário