Soñaba con el. Diría que el soñaba tamén comigo. Estabamos nunha praia ―que peregrino lugar para unha fantasía miña, nosa―, tanta area (e nela as cores multiplicadas, os gritos sen sentido, os odores, parasoles como bandeiras espichadas en territorio conquistado), tanto xentío, moito, tanto que nin os nomes dei aprehendido, todos amigos del, unha familia enorme cunha casa enorme alí ―mansión xenerosa, dígase, de actriz de cine de holibú― xusto a lamber nas dunas, herdade contraambiental de ricos mecenas que nos acolleran a mantido cunha neveira ateigada de leitón frío e fartura de tintos maduros con recendo alentexano na adega.
El abrazábame sempre, abrazábase a min, abrazabámonos. Non se pedía mais ao mundo: a sombra del a amparar o meu corpo da crueldade do sol e o sal.
Pasaban horas que eu non conseguía frear, aconteceu nin sei como, era natural, penso, fisio-lóxico con tanto rumor de augas ao fondo: nun momento dado tiven tanta gana de mexar, de ir até ao cuarto de baño limpo dos amigos (había os aseos públicos infames da praia, que tamén son un clásico no meu repertorio de soños, voume ter que ir mirar iso, creo que o herdei de miña nai e os paradores nacionais da infancia, só que isto é historia á parte de vivos e non vivos) pero resistíame a me ceibar da súa aperta e aguantaba, aguantaba...
(Cumpría escoller unha fin para o soño. Calquera delas era inelutablemente triste.)
Soou o espertador. Cando abrín os ollos, restaba apenas no dormitorio un vento frío e a gana de mexar.
Puido ser peor.
Sem comentários:
Enviar um comentário