Lindeiros deslindados

Por mandado cego da xustiza o meu futuro veciño herdou nun repente medio eido partido á escuadra. Vides que houbese e mais os esteos que as sostiñan, árbores maceiras, laranxeiras ou ameixeiras co seu séquito de pulgóns e vermes, verzas, tomateiras e pementeiras criadas polo sangue do seu sangue renegado e chuchadas de caracois e lesmas, todo canto era de comer e beber mandou arrincar a maloutáns con músculo e máquinas con mecanismos (barullaban e fedían ambos entre fumes, transpiracións e estertores). Na estrema do eido partido ergueu valado de bloques paralepípedos máis alto que xente humana, o que non empece a curiosidade de gatos atigrados, aves de asa curta ou formigas escaladoras, bichame que fai sumicio ao deparar co ermo deserto, só de herbeiras sen oficio e croios presos da inmobilidade servido. Con esta chuvia de hoxe a vida debera asomar orellas pola tona da terra. Pero o meu futuro veciño decidiu que para vida farta a del basta e vai asentar cabras no baldío. Cabra —lese no primeiro parágrafo das sabenzas infusas— é Atila do bestiario. Por onde ela bea, até o recendo das rosas desmaia.