Efecto bolboreta

Se unha bolboreta bate as ás
no outro extremo do mundo
sentirei estremecer o ar ao meu redor.
Tres toneladas de peixes e crustáceos mortos
e no outro extremo do mundo
unha bolboreta reprega as ás estremecida.

De ciencias infusas

Non é que eu tome té de bolsiña, entendámonos: isto é pura curiosidade científica de sábado a media mañá.
O de que non se debe espremer a bolsiña de té ten algunha razón científica ou é pura convención de estilo elitista coma a de que non se debe estricar o maimiño cando se colle o pocillo do café?
(Dito o cal, se a houber, váleme calquera razón científica crible, e mirade ben que en canto a razóns científicas son do máis crédula. Pensade que trago co de que a terra non é plana pola mesma razón pola que trago co de que nos esteamos comunicando neste momento grazas á ciencia e non á maxia potaxia: por pudor intelectual.)

Nichos de mercado

Habendo xente que pide xeado de cornete só por comer a punta rechea de chocolate, e xoubas, polo rabo torrado, por que non se comercializan á parte as puntas de cornete recheas de chocolate e os rabos de xouba? Por xunto?

Cheira que alimenta

Estou convencida de que cando Cristo fixo o milagre de multiplicación dos peixes, eran sardiñas asadas. Só co cheiro que che queda nas mans aliméntase unha familia durante unha semana.

Do pato ao gato en sentido lato

Onte á noite a neveira estaba en alerta vermella. O derradeiro tomate, o derradeiro iogur, o derradeiro anaco de queixo. Así que pensei, mira ti, que mellor ocasión que encetar aquela latiña de paté de pato (unha, cando ten o corpo poético, merca máis pola aliteración que polo contido) que leva meses na despensa. Total que abrín a lata e, de pronto, pensei, cagonodemo, que isto cheira á comida de can, aquí hai algo que non vai ben. E moito-moito, xa vos digo, non me enganei.

Non creo que unha imaxe valla máis que mil palabras, pero sei que vós sodes coma san Tomé e tedes que meter o dedo no paté.

#incapacitaciónlegalávoltadoverán
#istoaminqueningatosteño
#o que non vai ben son eu

Pásame por non ter tele

Se vedes que non dou sinais de vida nun tempo, chamade os bombeiros para que boten a porta abaixo antes que me coman os cans. O máis probable é que quede idiotizada polo fondo de pantalla con burbullas que lle acabo de pór ao ordenador.

Para que teñen nome os días da semana?

Vida de tradutora independente é, coma quen di, espertares un martes coa sensación de que é venres e que tanto che dea. Igual vou ter que empezar a ir á misa aos domingos.

Da pesca do bacallau e outras artes

Falan pola radio de que a Podemos o PSOE lle concedería carteiras sen importancia. Nin Xustiza nin Interior nin Facenda nin Exteriores… E fan o chiste: «Cultura!», di un. «Cultura e Pesca», engade outro. O terceiro, crava o estoque: «E Medio Rural!» He, he. Esmendréllanse eles. Ese é o nivel. Esa é a consideración do que é importante e o que non alí onde se corta o bacallau. Veremos cando non haxa bacallau que cortar.

(Seguimos sen novas do rapto de Europa. O barullo do Brexit non terá algo que ver con este silencio espeso? E o de aí ao lado, Cataluña, creo que se chama?)

O rapto de Europa

E eu pregunto(me), non é por nada, só por ver se estou confundida ou se non, esta fin de semana que vén hai ou non hai eleccións europeas? Porque calquera diría que non, que a papeleta azul (boto en falta unha papeleta rosa perfumada) é só un erasmus para adultos.

A grandes males

Dígovos que soño con ter un choio de horario fixo de sete a tres, pagas extraordinarias, fins de semana e festivos libres, vacacións pagas. Tamén vos digo, xa o tiven e non o aturei: a depresión dos luns e o síndrome posvacacional acababan comigo.

Repenicar e dicir misa

Que frustrante. Acabo de ter unha ocorrencia sensacional que pensaba escribir aquí e, ala, aparéceme unha gralla no texto que estou a revisar. Corríxoa e, contra!, esqueceume a ocorrencia sensacional. En que raio andaría eu a pensar?!

De fitos a chitos

É indigno, en verdade vos digo, dun país coma o noso, no que tanta xente morreu e matou por un déixame estar quieto ese marco, que aparezan agora leiras e veigas delimitadas por chitos, varas esqueléticas, mormente de arcolito, coroadas por rechamantes envases de plástico e tetrabriks. Máis vos valía aprender a marcar territorio coma os cans!

#deverlixonocampoataasorellas

Experiencias extrasensoriais

Se algunha vez metestes no microondas unha caneca coa intención de ferver a auga que non estaba no seu interior, sabedes do que vos falo.
(Supoño que o detalle de que a colocase boca baixo só interesa de cara ao futuro que me espera… aí xa á volta da esquina.)

Sinopse

Levo tempo (case desde a adolescencia) a cavilar en escribir as miñas memorias. Teño que recoñecer que se non me poño mans á obra é porque, un día por outro, nunca me acordo. Pero antes de morrer ao máis tardar, póñome. Ao cabo, a pouco que invente, en medio folio despáchoas.

Belga, por defecto

Pois nada, que estaba no despacho da traballadora social cubrindo papeis (necesitaba unha intérprete de administrés, idioma que non domino) e chegamos ao punto dos datos persoais. Entón preguntoume: nacionalidade? Quedei calada. Apetecíame dicir «belga». Non por nada, que non teño nada en contra nin a favor dos belgas nin de Bélxica, que aló só estiven unha vez e desde aquela comín caldo abondo. Apeteceume dicir «belga» porque soa ben. Belga. É unha palabra curta, eufónica, cunha terminación en -a que non compromete a nada. Unha debera poder escoller nacionalidade sen dar explicacións igual que escolle nome. Pero é como o número do DNI. Apóñencho.
Así que calei e deixei que a traballadora social puxese o que a ela lle pareceu. Co bonito que quedaría alí no impreso: «nacionalidade: belga».

P. S.: Conste que esa foi a opción do outro día. Igual para a próxima, máis tirando para o verán, apetéceme ser inuit, que tamén me gusta moito como soa.

Un espectáculo! Ou cando o extraordinario é a norma

Norma fóra de toda norma, claro, que iso foi o que nos brindou onte ―e non para variar ― o Pedro Lamares no seu (e dos poetas, dígase, que algunha parte de culpa teñen) espectáculo! (xa o dixen?) «A poesia é uma arma carregada de futuro».
Houbo salvas de palabras ao ar que logo choveron, ora como pétalas, ora como pedrazo (veu a primavera), sobre un auditorio cheo, ó marabilla!, de xente nova, que no fin se puxo en pé como quen canta un himno coa man alí onde se sente latexar máis forte o corazón.
E unha, que só se reconcilia co mundo (tan inintelixible aínda) a través da poesia ben-dita, durmiu esta noite máis sosegada, malia a tormenta.

Incógnita

En que momento da transición do anonimato á fama se produce esa brecha pola cal pasas de que che agrade que unha persoa descoñecida te recoñeza na rúa a saír da casa con lentes de sol, gabardina e barba postiza?

Mal tempo de abril

Almorzo con cadáveres
e sol:
atentados, guerras, feminicidios,
moita luz de fondo.

Pero pasamos á publicidade e, ó!, unha empresa de alarmas ofréceme toda a tecnoloxía ao meu alcance polo prezo dun café diario para que poida vivir sen sobresaltos…

Ata un día

A historia da humanidade non é senón unha reconstrución continua. Hoxe construímos, mañá destruímos, pasado reconstruímos, ao outro volvemos destruír. É así. O ser humano ergueuse, porque só iso lle permitiría caer e ter unha xustificación para se erguer de novo.
Erguidos, convencémonos de que por moitas veces que caiamos, sempre nos poderemos erguer para seguir construíndo e destruíndo. Erguidos, cremos na resurrección depois da morte. Ás veces, destruímos a través do lume, que é unha forma de matar, para que das cinzas, da morte en escamas, xurda vida. E así ten sido polos séculos dos séculos. Ata un día. O do Xuízo Final, que non será outro máis que aquel no que tras a destrución nin cinzas queden. E ninguén nin nada nos erguerá de entre os mortos.

#hoxeestóuchevosapocalíptica

Unha proba de merda

Que unha cantidade ínfima da propia merda (con perdón da vosa cara) lle poida salvar a unha a vida parece milagre, mais é medicina do século vinte e un. Por iso talvez non se entende que haxa tantas vidas que non queiran salvarse a través da ciencia, comprobada e demostrada, e se arrisquen logo, na hora fatal («Ten vostede cancro de colon», di o médico) a encomendarse a espíritos en formas diversas, na ilusión ilusa de pretender sandar con oracións, ofrendas e imposicións de mans o que non se quixo evitar cunha merdiña (xa sen perdón ningún) de proba.

E viva a sanidade pública!

#eufixenotestdesangueenfeces

De como o tamaño non importa ou talvez si cando se toma café a deshoras

Dime o segundo mandamento: «Non tomarás café en van». Sobre cuncas, porén, non hai nada escrito, así que tomei ―como mirando para outro lado―, tomei café en cunca despois de xantar, e non debía. Consciente de que aínda non sendo pecado nin mortal, a inxestión de café despois do xantar (dígase: des que ingresei en cafeinómanas descafeinadas) sería garantía de insomnio (unha especie de efémera vida eterna alén do día), tomei café. E todo para sumirme na mínima e transgresora éxtase hipnótico-vixilante das tardes en que deixo as palabras alleas sacudírenme os ouvidos como se fosen (im)propias.

Todo isto para dicir que onte tiven o privilexio de navegar sobre unha de tantas pontes que tece Yolanda Castaño, onde me reencontrei con vhm (que de tan maiúsculo adelgazou e deixou o pelo todiño descender ás barbas); que xuntos atravesarmos o mundo de leria coa enorme Antònia Vicens, mentres o Ismael Ramos (reservando o verbo que o fai medrar) nos fotografaba para a prehistoria; e que, como broche do día que non fecha, apañei un terceiro grao do gran Vilas, que ao final, e salvando as distancias, tampouco é moito máis alto ca min.

#daquelescafésestesinsomnios

Non se pode estar a todo

E resulta que fun levar a moto ao taller, que xa lle ía tocando. Fago un treito a pé, cara á parada do bus, que aínda vai tardar en chegar, pero vou armada de libro, non hai fallo. E mentres camiño, tan concentrada nos meus desvaríos, arrímaseme un coche. Que se vai ben por aí para Tomiño, pregúntame un portugués. E eu toda contenta de ser útil, explícolle, advírtolle e doulle todas e cada unha das indicacións posibles para chegue ao destino sen perderse. E mentres o fulano arrinca e marcha, eu boto a andar e de socato penso case que en voz alta: «Cagontal, que eu tamén vou para Tomiño!». E quedo alí, como a idiota que son, a mirar para o coche ao lonxe...

Das pequenas cousas

Se non son rica é porque non me peta

Total que vou cas da veciña por ovos e entanto lle entrego oveira e cartos, falamos da abeleira que ten no zarrado das galiñas e de que se dá ou non dá e do calibre, que é bo e bonito ai non, e da que me promete un fillo (que non pasou media hora e xa me timbraba na cancela grande con el, criaturiña, nunha maceta). E acabada a conversa, que ten cada unha que ir á vida, vai e entrégame a oveira coa media ducia de ovos de ida e os cartos de volta. E non fose que caín da burra cando xa marchaba, houbo ser hoxe, 28 de marzo de 2019, xoves por máis sinais (e hai quen diga, quinta feira), o día máis rendible da miña vida: ovos, euro e medio e promesa de abeleira nunha carretada.