Agora que, grazas non sexan dadas ao facebook, tan desvalorizada está a palabra "amigo", propoño recuperar a expresión con que na aldea segoviana onde naceu miña nai e eu pasaba as vacacións, pediamos para incorporarnos a un grupo, non à procura de amizade, senón simplemente para participar nos xogos e as excursións durante o tempo que estivésemos alí, equivalente ao "Podo xogar convosco?" que lles oio agora aos rapaces.
"Majuntais?", deciamos. As caras todas volvíanse e unha das raparigas ou rapaces do grupo respondía: "Tajuntamos".
3 comentários:
Recuerdo, recuerdo, en Madrid también decíamos, ¿majuntas? incluso en un enfado: ya no te ajunto hala! y: anda ajuntame que ya no te fastidio más, palabrita del niño jesús. Uf!! que recuerdos.
Non me digas, Ella, que non é unha expresión máxica?
E despois do "palabrita", dous bicos nos dedos en cruz! :)
Eso exactamente, es que se me había olvidado y de pronto me acuerdo de estar en la calle jugando a los "bonis". Reminiscencias tan gratas.
Enviar um comentário