Diario (secreto) de a bordo

Houbo onte instantes en que non choveu (exercicio principal: abrir e fechar o paraugas). O canal do Ariño viña (ou ía) cheo, case a rebordar: dábame o nivel polo corazón e os amieiros, mergullados ata a cintura, punteaban xilofonías pinga a pinga na tona do mansío. A auga engulira o carreiro nas marxes: só un compás desorientado sería quen de trazar a lapis azul o rumbo incerto sobre papel de prata ou lama. E así. Fun e vin. Deitouse o sol espreguizando os brazos polo monte da Pena, que se pintou nun idioma só del: amarelo, violeta e sombra de ollos.