De soños e pesadelos

Hai moitos anos, cando vivía en Sant Cugat del Vallès, gustábame coller o tren a Barcelona aos domingos pola mañá cedo. Encantábame pasear pola cidade deserta. Falo do século pasado, claro. Tanto me gustaba pasear pola Barcelona deserta que moitas veces, en soños, corría por unha cidade deserta que era Barcelona. Aclaremos que daquela, e falo do século pasado, insisto, tamén corría. Non corría porque tivese présa, que a esa idade non fai falla ter présa para ir ás carreiras de aquí para alá, sen rumbo, só polo pracer de correr e sentir o aire limpo entrar e saír dos pulmóns enormes. Cando ía de mañá cedo a Barcelona, porén, non ía para correr senón para pasear. Pero naquel soño, recorrente, voaba case pola cidade e avantaba os bidóns de lixo sen esforzo ningún. Era un soño magnífico. Non era nada este pesadelo de agora. Xa non hai bidóns de lixo na rúa.