Airear

O día en que Deus lles calafateou as plumas ás aves acuáticas, a canilonga quedou a peitear o moño e chegou tarde á cita. Tivo que conformarse cunha man chorada de impermeabilizante que, para que nos imos enganar, despois de tanto somerxe aquí e emerxe acolá, non lle vale de moito. A auga entráñaselle nos canotos e, por iso, á mínima, pousa nun areal no medio do río e estende as ás ao sol. Ando eu tamén un pouco canilonga calada estes días. Apetéceme pousar no medio dun nada calquera, e pór a secar as neuronas da dereita e as da esquerda ao vento, de costado ao poñente (e ao oriente), o tempo xusto para que non me prospere a carriza nas sinapses, que cansa moito estar así coas orellas estendidas.