Aló

Ás cinco da mañá o mundo aínda non se mostra, pero levantando a vista, moito pero non tanto que o pescozo escoche, descóbrese un ceo que é todo puntiños de almas ou estrelas --consonte a perspectiva--. Desde este proxecto de alma ou estrela que son eu, pregúntome entón se esoutras almas ou estrelas, iluminadas, cando baixan a vista, verán nos meus ollos ao menos cadanseu puntiño carente de luz. Pregúntome, pois que outra cousa non se ve e en algo hai que enredar, se de ver esas dúas mínimas ausencias de luz serán as miñas ou as dos ollos de alguén que levantou a vista ao ceo, onde estou agora (un dicir, porque agora estou diante do ordenador e o que se fala non é máis que un desvarío matinal), hai tropecentos miles de anos, anos luz, claro. E isto todo se ás almas ou estrelas de aló enriba non as cega o brillo propio.