Debo recoñecer que me arrinca un sorriso cada vez que a ouzo. Un sorriso mínimo, deses nos que se volve para arriba unha das comisuras dos labios e os ollos, ao par, se achican. Podería parecer que, ouvida a frase unha vez, perdería o chiste. Pero non, óuvoa e cúrvaseme o labio ao de leve-leve e os ollos achícanseme. Desde o meu perenne pesimismo realista (que non é froito podre da idade como o meu maldurmir) sei que non é un chiste, que non ten graza ningunha, e que dá moito medo pánico. Pero é ouvir a frase e sorrir.
A porta, vós, podédela deixar aberta ao saírdes.
Sem comentários:
Enviar um comentário