Aló

Ás cinco da mañá o mundo aínda non se mostra, pero levantando a vista, moito pero non tanto que o pescozo escoche, descóbrese un ceo que é todo puntiños de almas ou estrelas --consonte a perspectiva--. Desde este proxecto de alma ou estrela que son eu, pregúntome entón se esoutras almas ou estrelas, iluminadas, cando baixan a vista, verán nos meus ollos ao menos cadanseu puntiño carente de luz. Pregúntome, pois que outra cousa non se ve e en algo hai que enredar, se de ver esas dúas mínimas ausencias de luz serán as miñas ou as dos ollos de alguén que levantou a vista ao ceo, onde estou agora (un dicir, porque agora estou diante do ordenador e o que se fala non é máis que un desvarío matinal), hai tropecentos miles de anos, anos luz, claro. E isto todo se ás almas ou estrelas de aló enriba non as cega o brillo propio.

Desescalada

Pensei que se estas eran as primaveras debidas --co cuco a cantarme cada día as mañanitas con desconfinada indiferenza ao calendario semanal de cotíos e festivos regulados--, habería que ir tomando unha decisión difícil, antes de que volvese o outono, cos seus fríos e chuvias e talvez bicharada letal como trabadela de crótalo. Así que fun ao garaxe e collín a escada de tesoira, a pequeneira, a que treme canto ou tanto tremen as perniñas miñas nela. Puxen as luvas xardineiras de usar e non deitar fóra mentres non furen, abrín a velux, subín os chanzos todos, asomei a cabeza, encabalguei o marco e saquei o corpo enteiro ao tellado. Unha lapa non se agarra con máis forza ás pedras batidas do mar do que eu ás tellas batidas tamén do sol. É o que teñen as vertixes alturofóbicas: que converten en proeza descomunal o que é unha simple limpeza de cubertas ao norte do mundo.
E así estiven, un par de horas, raspa que raspa, desaloxando musgos e liques okupas, couselos que se finxen mortos, coa tensión e adrenalina dunha carracha que escala pelo de can e ata que a teimosía do sol me obrigou a entrar por onde saín para evitar un golpe de calor ou de cabeza.

Airear

O día en que Deus lles calafateou as plumas ás aves acuáticas, a canilonga quedou a peitear o moño e chegou tarde á cita. Tivo que conformarse cunha man chorada de impermeabilizante que, para que nos imos enganar, despois de tanto somerxe aquí e emerxe acolá, non lle vale de moito. A auga entráñaselle nos canotos e, por iso, á mínima, pousa nun areal no medio do río e estende as ás ao sol. Ando eu tamén un pouco canilonga calada estes días. Apetéceme pousar no medio dun nada calquera, e pór a secar as neuronas da dereita e as da esquerda ao vento, de costado ao poñente (e ao oriente), o tempo xusto para que non me prospere a carriza nas sinapses, que cansa moito estar así coas orellas estendidas.

Inconexa

Estampar un móbil contra a parede é un exercicio que acalenta a rabia e alimenta o sosego. Un móbil estampado contra unha parede é unha imaxe efémera, como é efémero o chasquido do vidro fráxil que non o soubo protexer dunha morte antes da hora. O móbil, que voou propulsado por unha enerxía que non lle era propia, regresa logo ao seu estado natural, enténdase, estar deitado, cara arriba ou cara abaixo (nisto non é exquisito), e espernexa e boquexa, agonizante, do único xeito que sabe, tremelucindo. O espírito ha rendelo ou non a algunha nube se aínda, nas últimas, unhas mans máis capaces ca as de quen o arrebolou lle dan prolongado a agonía tempo dabondo para o transplante. Entrementres, ao mundo todo isto impórtalle medio nabo e medio.

De soños e pesadelos

Hai moitos anos, cando vivía en Sant Cugat del Vallès, gustábame coller o tren a Barcelona aos domingos pola mañá cedo. Encantábame pasear pola cidade deserta. Falo do século pasado, claro. Tanto me gustaba pasear pola Barcelona deserta que moitas veces, en soños, corría por unha cidade deserta que era Barcelona. Aclaremos que daquela, e falo do século pasado, insisto, tamén corría. Non corría porque tivese présa, que a esa idade non fai falla ter présa para ir ás carreiras de aquí para alá, sen rumbo, só polo pracer de correr e sentir o aire limpo entrar e saír dos pulmóns enormes. Cando ía de mañá cedo a Barcelona, porén, non ía para correr senón para pasear. Pero naquel soño, recorrente, voaba case pola cidade e avantaba os bidóns de lixo sen esforzo ningún. Era un soño magnífico. Non era nada este pesadelo de agora. Xa non hai bidóns de lixo na rúa.