Providencia

Cando falo polo baixo é cando digo as cousas máis importantes, cousas que nunca ninguén vai saber: o universo enteiro das persoas está perdido de ignorancia por carecer de ouvidos para a miña voz cando acorda. Por exemplo, ás veces, ilustro o vento ou trazo circunferencias onduladas entoando un re único e temperado. Os cans, que escoitan atentos estes meus deambulares fónicos, levantan moito as orellas e o nariz e sempre, sempre, abanan a cabeza cando coloco o punto final. Pode ser que despois saiamos de paseo ou non. Pode ser que despois eu lles agarime o peito e eles a min nada. Pode ser ou non ser que sexa a hora de cear, que as rutinas tenden a quebrarse pola escuridade dos extremos. O fundamental son as frases que pronuncio antes, con algún interrogante e varias exclamacións. Xa vin algún pardal emudecer de pasmo e cento doce grilos de ollos desorbitados (isto só acontece no verán) improvisaren unha orquestra que corrobora a consistencia do meu pensamento murmurado. É unha catástrofe enorme isto de eu falar e o mundo ser un ente xordo, pero se gritase, o meu corpo de louza barata escacharía e algún can podería ferir unha pata nunha lasca aguzada. Non queremos iso.