Ver os repolos medrar como quen ve pasar navíos. Nada máis, nin menos. No fondo é inventar un motivo para escribir. Razóns non se necesitan. A escrita é unha arroutada, como arroutada é a horta. Un amigo díxome que estaba a aprender a escribir na terra. Mesmo con liñas tortas, como deus, penso eu. Porque agora son un deus doméstico, á miña medida, que crea vida para devorar. É ademais un xeito subtil de asentar raíces e marcar límites: está terra é miña, talvez non legalmente, pero é de meu. É aquí onde eu son, por fin, onde constrúo a miña illa, rodeada dun foxo de distancias, de negativas, de recusas. Só de min non fuxo máis.
Mentres leo, mentres escribo, sinto reverberar os golpes da eixada nos pulsos, a eixada que racha a terra, o anciño que a peitea, o sacho a repenicar contra os croios. O corpo resiste os embates. Ningunha dor que poida sobrevir supera a que xa está instalada.
Sem comentários:
Enviar um comentário