Camiños descruzados

Mentres almorzo, un bichiño mínimo pasea polo mantel. Digo «pasea» porque a miña mente humana, coitada, pensa como sabe e pode. Os bichos, porén, non pasean. Os bichos van á súa vida, que é conseguir comida, ter logo moitos bichiños e ser por sempre bichos que non pasean polos manteis das casas da xente humana. Teño que quitar os lentes para lle distinguir algúns trazos. Así agora identifico o bicho, polas patas, como arácnido. Sería tan fácil ceder ao impulso e como quen limpa un lixo, coa punta dun dedo, esmagar e borrar a arañiña do mantel e do mapa. O dedo non notaría nada, nin sequera unha mínima presión. Dona Araña e eu descruzamos camiños e cada unha vaise por onde veu.