A parábola do © (II)

Segundo capítulo


Vai frío, esfumado pola néboa albíscase no río un carocho capado, o traxe laranxa fosforito do pescador cobra vida e larga o trasmallo. Gralla unha garza nese algures que a ninguén importa. Ao galope cabalga un xinete, dous sacos abrancuzados nas ancas. Troca un aceno con Xudas, veloz como o aire que arrastra e libera cirros de fariña ou terra.
—Quen era ese animal? Coñécelo?
—Ese? É o Saulo do Tafonas. Non ten sentidiño ningún. Calquera día cae do cabalo.
Chegan á rotonda sen barco que a naufrague e con ela ao sol da atardecida. Atravésana recta coa debida neglixencia e as preferencias pasadas habilmente polo forro. Máis adiante bordean o edificio chato da lonxa onde, baixo o zunido da poxa, buligan como abázcaros en celo as furgonetas dos intermediarios, Peixe e Marisco Aureliano, a Flor dos Mares, O Bonito… Cando alcanzan a volta da Quirincosta asáltaos nas ventas o cheiro a callos da Delmira.
—Mandámoslle unha birra? —propón o Pedro, agarimando o billete sobado no peto.
—Eu non teño un peso.
—Teño eu.
Xudas senta á porta na única mesa, arrimada á parede amarelo mexo, mentres o Pedro mergulla a cabeza no frescor balorento e escuro do local.
—Boas!
A Delmira asoma por detrás da barra, o mandil de flores exóticas relimpo, as guedellas pedreses recollidas nun chicho, os peitos mortos. Nos labios debúxaselle un saúdo calado.
—Ponos aquí dúas birras con algo, Delmi, anda.
Ao pouco saen as cervexas frías acompañadas de senllas tapiñas de callos, caldosas, fumegantes, un recendo a gloria para estómagos sufridos, catro bocados de paraíso. O Xudas xa enleou o cigarro e fuma por fumar, os ollos piscos, a gorxa seca, rouca a voz se falase. Quita o Pedro do peto o billete, estírao coas mans antes de pousarllo na man á Delmira, que entra e volve, decontado, con tres moedas de euro. Non reclama propina nin lla dan. Un remorso carga no ambiente. Tose primeiro o Xudas, o Pedro logo.