A parábola do ©

(Esta é unha obra de ficción inventada. Calquera parecido con lugares, casos e persoas reais ou imaxinarias é pura coincidencia no caos do destino… ou a providencia. A escribidora non ten culpa de que no mundo non haxa nada novo baixo o sol e á realidade lle dea sempre por imitar a realidade da que a fabulación se nutre. A escribidora non pretendeu nunca ofender sensibilidades sensibles nin dignas dignidades, menos aínda honras honradamente honrosas: o que se pica, allos come ou ten alerxias.)

Capítulo primeiro

Estaba unha tarde Xesús cos seus discípulos e vai e di:
—Oíches, Pedro, vas ao súper e traes uns pans e uns peixes para a cea?
—Vale. Algo máis, tío?
—Non, ho, que andamos como as putas na coresma. Pilla do máis barato que haxa. —E alcánzalle un billete de cinco euros que o Pedro mira con resignación.

Total que o Pedro dille ao Xudas que o leve no vespino, así non ten que cargar coa compra. O Xudas, malia andar a velas vir como eles todos, sempre ten o depósito do ciclomotor cheo; o Pedro, como vai de paquete, tamén sempre mira para o outro lado e, se lle preguntasen, negaría tres veces en plan «Que sei eu de onde quita este a gasofa! Nin idea! A min que me contas!». Conque alá os van, prrrr, prrrr, prrr, prrrr, pr…, evitando as estradas principais (tampouco ten claro o Pedro se é por falta de permiso, de papeis ou por consumo de algunha substancia máis ou menos ilegal, que desde que viu o mestre camiñar polas augas, toda alucinación lle parece digna de creto e merecente de respecto) polas pistas da parcelaria, flanqueados de leiras á esquerda, de augas á dereita.

(continuará… se o tempo e as autoridades o permiten)