A parábola do © (III)

Capitulo terceiro

Co estómago reconfortado e remorsos na mente, entran Xudas e Pedro na peixaría O Gran Sol, que rexenta un Odiseo de augamar a gorecer o cranio, nariz de hipocampo e dedos como batidos percebes de sol, as palabras contadas e o cheiro a algas podres. O xénero á vista é escaso e caro: gambas frescas de antonte, pescada de ollar toldado, sardiñas mudas e, sorpresa!, unha patela de xurelos que aínda hai dúas horas, desprecavidos, namoraban carapaus e agora van a cinco euros o quilo.
―Boas.
―Xa foron mellores. Que vai ser?
Xudas e Pedro míranse. O un, as mans nos petos, relaxado; petando o outro coa man no peito, pola súa grandísima culpa están como están. Nin para un quilo. Míraos o Odiseo e regaña a queixada ofrecéndolles na almea da boca un canto de sereas.
―Téñovos aquí algo espectacular. Por trinta euros levádelos e perdo diñeiro.
E sácalles de debaixo do mostrador un par de ollomoles lustrosos.
―Tomara eu ter trinta moedas!, xa non digo de prata ―responde o Xudas, soñador—. Outro día será.
―Cantos xurelos nos dás por dous euros?

Así, refan o camiño, dous fermosos xurelos a abanar nunha branca bolsa plástica no guiador canda unha bola de pan trigo país de ningures, que lles vendeu polo último euro o Tafonas: Pan, Fariña e Empanadas Honorato.