sexta-feira, 25 de novembro de 2011

Por que não irei ser nunca escritora reconhecida

Por vezes ocorrem-me frases brilhantes, só que depois aparece uma corrente de ar e, miséria, perdem-se. Que sejam brilhantes as frases não quer dizer que iluminem as pessoas, como candeeiros na rua ou o sol. Não. Quer dizer apenas que dariam para escrever um poema, um romance, um ensaio, uma enciclopédia universal, talvez a história do mundo desde o princípio que era o verbo até ao fim que serão os mercados. Apenas isso. Essas frases brilhantes, silenciosas como relâmpagos no alto-mar, queimam nas pontas dos dedos, podem em casos concretos abrasar a pele toda das mãos e desatar um delírio místico. Há aquela tendência impulsiva, instintiva, a largá-las, como se fossem a travessa de comida que alguém demorou horas a preparar e colocou encima do fogão a lenha para evitar que arrefecesse, que chegada a hora nos passa com muito amor e luvas de cozinha para levarmos à mesa a dizer olha que queima quando já a travessa está no ar e é tudo um caos de fome e cacos impossível de evitar. Os convivas, com a água na boca e os olhos no chão, experimentam a mesma sensação de vazio no estômago do que eu na existência trás procurar embalde a caneta que está sem tinta ou o telemóvel que ficou sem bateria para anotar a frase que fugiu, sumindo nas trevas a magna obra que me iria dar o reconhecimento mundial mas que já não irei partilhar. É pena.

terça-feira, 22 de novembro de 2011

Providencia

Cando falo polo baixo é cando digo as cousas máis importantes, cousas que nunca ninguén vai saber: o universo enteiro das persoas está perdido de ignorancia por carecer de ouvidos para a miña voz cando acorda. Por exemplo, ás veces, ilustro o vento ou trazo circunferencias onduladas entoando un re único e temperado. Os cans, que escoitan atentos estes meus deambulares fónicos, levantan moito as orellas e o nariz e sempre, sempre, abanan a cabeza cando coloco o punto final. Pode ser que despois saiamos de paseo ou non. Pode ser que despois eu lles agarime o peito e eles a min nada. Pode ser ou non ser que sexa a hora de cear, que as rutinas tenden a quebrarse pola escuridade dos extremos. O fundamental son as frases que pronuncio antes, con algún interrogante e varias exclamacións. Xa vin algún pardal emudecer de pasmo e cento doce grilos de ollos desorbitados (isto só acontece no verán) improvisaren unha orquestra que corrobora a consistencia do meu pensamento murmurado. É unha catástrofe enorme isto de eu falar e o mundo ser un ente xordo, pero se gritase, o meu corpo de louza barata escacharía e algún can podería ferir unha pata nunha lasca aguzada. Non queremos iso.

segunda-feira, 21 de novembro de 2011

Pesca subfluvial







Praia de Goián

Dous armarios

En puntos diferentes dunha casa en penumbra cunha luz ao fondo existen dous armarios: desde un deles vese unha parte mínima do outro; desde o outro nada se ve do un. No outro hai un elefante, que non é elefante porque non ten trompa, senón, na irrealidade, un oso xigante de peluche vivo. Cada vez que o elefante oso de peluche tenta saír do outro, un cativo corre entre asustado e divertido a agachar no un. Todo parece chistosísimo. É así nun rebobinar continuo no que o elefante oso de peluche só consegue pór unha pata fóra do armario, pois o resto do corpo atóaselle na porta. Os adultos escangállanse de risa as tres ou mil primeiras veces. Logo, aborrecidos, conclúen que aquela historia é absurda e desconéctanse. É entón cando comprenden que era un soño e eu, que xa acabei de mexar, volvo para a cama. Antes de fechar os ollos, bebo un grolo de auga e escribo.

domingo, 20 de novembro de 2011

A horta

Ver os repolos medrar como quen ve pasar navíos. Nada máis, nin menos. No fondo é inventar un motivo para escribir. Razóns non se necesitan. A escrita é unha arroutada, como arroutada é a horta. Un amigo díxome que estaba a aprender a escribir na terra. Mesmo con liñas tortas, como deus, penso eu. Porque agora son un deus doméstico, á miña medida, que crea vida para devorar. É ademais un xeito subtil de asentar raíces e marcar límites: está terra é miña, talvez non legalmente, pero é de meu. É aquí onde eu son, por fin, onde constrúo a miña illa, rodeada dun foxo de distancias, de negativas, de recusas. Só de min non fuxo máis.

Mentres leo, mentres escribo, sinto reverberar os golpes da eixada nos pulsos, a eixada que racha a terra, o anciño que a peitea, o sacho a repenicar contra os croios. O corpo resiste os embates. Ningunha dor que poida sobrevir supera a que xa está instalada.

Cultura é isto...











O resto são histórias.
 (Repolhos "coração de boi" e nabiças)

sábado, 19 de novembro de 2011

domingo, 13 de novembro de 2011

A derrota do doutor Faustus

Delicio-me na esplanada com o encontro entre o músico e o diabo. Também eu sinto, às vezes, um frio glacial, ou quem sabe não será a debilidade que a longa caminhada me inferiu no estômago. Entro no café e dirijo-me ao balcão. O Zé sorri como se me fosse vender uma enciclopédia a prestações. O que é que eu queria?, hesito. E contemplo os bolos, que se me insinuam provocadores, despidos até de preconceitos. Um, mais redondo, enche-me o olho. Um desses, faz favor, peço. Destes? Desses. Há um silêncio. Ia saindo e lembro o que esqueci: Como é que se chama?, pergunto. Nós dizemos bolo de deus.

Já viu, senhor Luís?, mostro enquanto sento de novo à minha mesa, Cá fora o diabo a tentar-me a um pacto e lá dentro foi o próprio deus que me seduziu.

terça-feira, 8 de novembro de 2011

Vendo vir o día...







Pesqueira Vella. Goián



A chuvia veu despois.

segunda-feira, 7 de novembro de 2011

domingo, 6 de novembro de 2011

Pescador de névoas









Entre o Castelinho (V. N. de Cerveira)
e a praia de Goián

sábado, 5 de novembro de 2011

quinta-feira, 3 de novembro de 2011

Medras

A pequena vai da man da nai. Como non entendo de proporcións entre corpos e anos, doulle oito. É unha idade idónea para unha criatura que pregunta e agarda respostas. No ceo, por riba das lámpadas do camiño, sorrí un fino risco branco de lúa. Se fose máis fino, ninguén o vería, talvez por isso a lúa pensou que ese era o tamaño mínimo en que un sorriso podía suscitar interese.

—A lúa vai engordar?

A nai responde unha ignorancia disimulada, un baleiro sen imaxinación. Dá desimportancias á lúa.

—Xa veremos —di a nai, arrastrando o erre e a preguiza.
—"Xa verremos"?
—...
—Que é "xa verremos"?
—De ver e de remos. Ver remos.

A lúa está querendo empreñar no ceo. Está querendo engordar para que a pequena vexa o futuro dentro dela. Sen evasivas. No pano océano da noite ábrese apenas nunha fenda fina, branca, coma un ce deseñado a trazo de pincel chinés en negativo. Nel, a lúa insinúase apenas para que a rapariga non desista de preguntar. De preguntar sempre até encontrar quen lle ofreza a ponte dunha resposta cara a outras dúbidas e as súas preguntas. Oxalá que a encontre antes que desaprenda a curiosidade e medre para muller con fillos que dá desimportancias á lúa.

quarta-feira, 2 de novembro de 2011

Manhã a preto e branco







Pesqueira vella. Goián






Ariño de dentro. Goián

terça-feira, 1 de novembro de 2011

Soñar










Casa do Manolo "Xerelo". Goián