segunda-feira, 18 de março de 2013

Canto de primavera

Floriam galinhas no meu quintal e eram
como primaveras. Dançai, dançai, minhocas!,
gritei, nos bicos das aves e contorcei-vos
que melhores dias não virão e a vida
não vos há-de dar asas nem voos maiores.
É agora ou nunca a vertigem, o sonho
que agoniza voejante, inútil, malogrado,
a dois palmos sobre a terra e mas
será ovo, na minha boca famenta
fecundo, branco, amarelo. Dançai,
que amanhã serão bico as minhas mãos
e minhoca bailarina o pescoço delas.

1 comentário:

Sun Iou Miou disse...

Din por aí que non me imaxinan a matar galiñas, o que me obriga a un esclarecemento, a saber:

Que eu tamén non me imaxino nesas, pero quen sabe se a fame non fai o que a gana de comer non deu feito. En todo caso, procurarei non mirarlles aos ollos, ou (santo remedio) imaxinalas directamente no caldo. Pero xa se sabe o que dicía o Pessoa, que o poeta é un finxidor, e eu poeta non serei, pero finxidora o que faga falla: nin galiñas teño.