Os bois (e as vacas) polos nomes...

Fantasiei que se no largo da cereixeira aínda houbese cereixeira no lugar dese nada que trouxo pola miña aldea o progreso cativo a substituir terra por formigón no chan e as pedras dos valados por bloques, ainda podiamos, agora, que é tan primavera e está así unha airexa de espeluxar a xente, sentar ao pé dela e deixar que na cabeza nos nevasen pétalos brancos, que non arrefecen as ideas de contar historias, debulladas, unha a unha, cos dedos da lingua. Podían, logo, pasar, dun lado e doutro, os veciños a turrar pola trenla amarrada á Pinta ou á Marela, consoante as cores, que turraban do carro a camiño das leiras, sen que ninguén se incomodase nin que nun repente, naquel abaneo das ancas que sempre move os intestinos, lles viñese (ás vacas, digo, non aos veciños) a gana de dar de corpo alí mesmo no medio e medio, e a cereixeira, agora, que estaba naquela explosión de vida, até agradecía porque a bosta que cae na terra é esterco, non merda. Merda é, por exemplo, as latas de pintura e aceite, de refrescos, os envases espallados todos polos camiños e montes, polo ríos, polos mares; merda é tamén o saco de plástico aberto, co contido ciscado, xunto aos contedores do lixo do largo da cerexeira, que abafa tanto a vontade de fantasiar.