Madrugada

É tanta a escuridade fóra cando esperto
canto dentro: non hai nin sombra
de camiños ao infinito: é só silencio manso
da chuvia sobre a herba talvez verde.

Foi para min o principio
(e será sempre ao final)
o Verbo.

A frase

O Perneta desce do carro ajudado pelo amigo que todos os dias o traz para beber um café e dizer uns palavrões. As cerejeiras japonesas, com a chuva e o vento de ontem, semearam a rua de pétalas cor-de-rosa.

Olha —diz o Perneta enquanto pousa a perna boa e o olhar no passeio—. Esta merda é um espectáculo!

Unha visita (inesperada, claro)

Foi durante un intervalo de sol. A chuvia fixérase contida nunha nube pasaxeira como todas as nubes son. As follas verdegaias do carballo rebrillaban, punteadas de cristalinas doas grávidas, ou sexa, pingas de auga que máis tarde máis cedo irían rebentar. Estase a ver que é abril, en toda a súa crueza e crueldade. Eu estaba espetada no teclado (en fin!) cando de repente, o meu cerebro captou un rumor estraño, tanto como para o arrancar da concentración en que o tiña preso o próximo desvendamento da identidade do asasino (ou iso espero porque o libro está nas últimas e ai se non!). Que aduanadas estarán para aí a tramar os cans?, deduciron os amolecidos miolos moi irreflexivamente. Pois non. Era unha poupa. Unha poupa na miña fiestra que batía as asas admirada ante a beleza propia (da poupa, digo, non a miña, por favor). Engaiolada de si, bicábase no bico, petando no vidro coma quen peta na realidade e non. A poupa Narcisa, que así se chamaba, abría e fechaba o abano da curupela de sorpresa en sorpresa. Con certeza, ningún lago das terras africanas onde invernara unha outra primavera a agasallara cunha imaxe tan multicolor e nítida. Espelliño, espelliño..., parecía dicir, mentres posaba, ora de fronte, ora de perfil, e bicaba máis unha vez o reflexo do bico. De pronto, pensou mellor, e levantou voo. Para min que foi namorar unha poupa que feda como é debido.

Os bois (e as vacas) polos nomes...

Fantasiei que se no largo da cereixeira aínda houbese cereixeira no lugar dese nada que trouxo pola miña aldea o progreso cativo a substituir terra por formigón no chan e as pedras dos valados por bloques, ainda podiamos, agora, que é tan primavera e está así unha airexa de espeluxar a xente, sentar ao pé dela e deixar que na cabeza nos nevasen pétalos brancos, que non arrefecen as ideas de contar historias, debulladas, unha a unha, cos dedos da lingua. Podían, logo, pasar, dun lado e doutro, os veciños a turrar pola trenla amarrada á Pinta ou á Marela, consoante as cores, que turraban do carro a camiño das leiras, sen que ninguén se incomodase nin que nun repente, naquel abaneo das ancas que sempre move os intestinos, lles viñese (ás vacas, digo, non aos veciños) a gana de dar de corpo alí mesmo no medio e medio, e a cereixeira, agora, que estaba naquela explosión de vida, até agradecía porque a bosta que cae na terra é esterco, non merda. Merda é, por exemplo, as latas de pintura e aceite, de refrescos, os envases espallados todos polos camiños e montes, polo ríos, polos mares; merda é tamén o saco de plástico aberto, co contido ciscado, xunto aos contedores do lixo do largo da cerexeira, que abafa tanto a vontade de fantasiar.

Aviso

O senhor Luís deixou a cerveja ra-di-cal-mente. Não largou foi o tabaco, mas fuma menos. O alarme saltou no dia da greve geral, aquele em que a mesa dele, na esplanada, era um quadrado amarelo inteiro e só. Estivera a abusar, disse. Agora bebe água, fresca, sem gás.

O mundo faz de conta que tudo à nossa volta está na mesma. Não está, não.

Nem

Contemplo a página em branco: é uma mesa vazia na esplanada, o corpo franzino dele já nunca mais gente, nem cigarrilha aos lábios presa na mão fina, nem o ouvir para dentro, nem o brilho nos olhos quando fazia festas à Lima, nem os pulmões cansados pela encosta acima ai tão devagarinho.

Agora é terra na terra. Uma memória breve. Morreu o senhor Eduardo.