Á sombra dos ingrávidos

A voz rota. E talvez calar era mellor. Porque sae sempre rota voz, amarga, coma se entre dentes se criasen balas, balas certeiras contra os mortos, balas directas contra a miña voz. A miña voz rota. E talvez gritar para dentro a rabia. Que ninguén (me) ouza. A voz rota. Unha e outra vez, a mirada turbia e furtiva, ferrando tiros entre dentes, o tenso tiro de graza. Un tras outro. Tiros aos mortos, aos mortos que me rabuñan nas entrañas. Balas que lles furen os pulmóns e que respiren, que respiren, que alenten e florezan nas tumbas, alelís ou saramagos, entre trebóns e lapas, e apodrezan, en fin, os remorsos de raíces longas e as vareixas. Aos mortos, balas. Palabras coma dardos fulminantes sobre a mesa na terraza á sombra, á sombra dos ingrávidos, leo e calo. Negando a voz. A voz na boca seca, rota.