Sábeno os faros

O temporal pasará

―sábeno os faros―,

e entre tanto as aves

recollen ás, pacientes,

confiadas, pois nada poden

contra o sur, que impón

os desvaríos inestables

da súa ira.

Vinganza

Que unha das miñas cadelas me devorase onte, nun acto de resentimento vingativo, o Pedro Páramo que me acompañaba como libro de cabeceira desde hai décadas (prodixiosas), só porque marchei de paseo sen ela, faime dubidar sobre iso que se chama amor incondicional canino. Se quere guerra, vai ter guerra. Amiguiños si, pero…

Con todo, o que máis me entristece é que non lle debeu gustar moito, visto que non o papou enteiro.

Arte efémera

Pois esta noite, xente, tracei na escuridade o que puido ser, probablemente e sen medo a esaxerar, o mellor poema da literatura galega desde a Idade Media e, por tanto, universal e, atrévome a dicir, cósmica. Mágoa, cando me erguín, disposta a abraiar o mundo co meu poder creativo e soñándome xa coroada de laureis e forrada cos millóns do Nobel, non quedaban del nin os espazos interlineares. Non imaxinades canto o sinto por vós.

#aláfoioqueamaricafiou

 

Os días

Descorrer as cortinas,

arrastrar o corpo fóra da cama,

alimentalo, se se deixa,

sentalo a producir caracteres,

levalo para a cama a rastro,

correr as cortinas.