A parábola do © (IV)

E fin… que non xustifica os medios

Total que cando chegaron Xudas e Pedro, había arredor do mestre unha multitude congregada, pobo con fame, hipotecado e sereno.
—Hostias, tío! —exclama Pedro—, está isto petado.
―Cheiroulles o peixe ao lonxe ―funga Xudas—. Non nos vai chegar a un dente.
—Calma, ho, que ten aí a Mada un trebello que lle ronca o asubío. Vas ver.

Tomás, que estaba nun aparte observando o panorama con desconfianza, levántase e ségueos. Os tres achéganse a Xesús, bísballe Pedro unhas palabras e, a un aceno do mestre, diríxense xuntos a un alboio.

—Isto é o que nos deron —di Pedro pousando o pan e os peixes nunha mesa.
—Non sei eu… Deixa ver… —interrompe Tomás, e debruzándose unha chisca, osma abrindo moito as ventas e mete o dedo nas galadas—. Pois son frescos. Manda carallo.
—E logo, que pensabas? —retrúcalle ofendido Xudas.
—Haxa paz —acouga Xesús os ánimos.

Nun canto está Madalena, nun escritorio ben arrombadiño, diante dun ordenador cunha flamante impresora 3D. Madalena, por se o lector despistado descoñece o dato, é a tal cociñeira-blogueira-youtubeira-instagrameira (por esta orde) que acadou sona e gloria polas súas receitas de muffins e cupcakes, entre as cales as máis apreciadas, abofé, son as de lágrimas de chocolate. Pero non quedan por aí as súas habilidades sociotecnogastronómicas. Ouve falar os tres homes e bufa para os seus adentros: «Deus me dea paciencia…».
―Non pensaredes que con iso ides dar de comer o xentío que está aí fóra? ―di Filipe, que acaba de asomar pola porta.
Xesús mírao desconsolado.
―Eu tiña máis en mente unha cea íntima, cos colegas, para trece persoas.
A Madalena bufa de novo, desta vez sonora e cabreadamente.
―E tócame a min facer milagres, claro. Como aquí ninguén sabe manexar o cacharro este máis ca min…
―Muller… Pensa que o día en que se escriba un libro sobre a miña vida, paixón e morte, ti has saír tamén.
―A ti ninguén che explicou o que é un salario digno? ―retruca. Logo, ao ver a Xesús cunha cella arqueada, interrogativa, con esa cara de inocentón que tanto lle acae, decide que noutra non a pillan―. Trae acá a bola e mais os xurelos, anda.

* * *

Unha hora despois, todo é alegría e bocas que mastigan no terreiro da Pega Xorda, manteis polo chan e vasos no aire.

―Non sei, para min que estes inventos van quitar moitos postos de traballo… ―quéixase Xudas lambendo na espiña pelada do seu cuarto xurelo.
―Xa ―concorda Pedro―, pero ti pensa que se non, un non pode comer todo o que lle apetece.
―Ha chegar un momento en que ninguén vaia pescar, en que os panadeiros deixen de facer pan… E entón, de onde sacaremos a materia prima para as copias? ―insiste Xudas.
Pedro mírao atónito.
―Veña, non me rompas a cabeza. Se non hai peixe, comemos carne e punto.
«Hostias en vinagre imos comer» pensa Xudas, pero cala e bota a man a outro xurelo.