Temía sobre todo o final, temíao polo moito que me estaba gustando: tanto como a escolla do título é crucial a da derradeira frase —para min, digo. Así que deixeime ir devagar polas páxinas, coma quen viaxa a pé e escoita, osma, apalpa nos instantes. Era o meu privilexio de lectora e, á noite, como un morto máis no faiado, espreitaba os pasos e as voces que poboaban esa vila de cadáveres vivos, de silencios estridentes, de pantasmas luminosas.
Onte caeu día enteiro unha poalla mansa. Era de tarde. Prendín a estufa co seu ritual de garabullos por tamaños ata chegar á acha que roxe e escorrenta a humidade. Sentei na butaca verde coa infancia de Susana entre as mans e con ela chegoume a noite pola fiestra dentro. Cando acordei, recendía a abril.
(Escrito ao abrigo de A nena do abrigo de astracán, Xabier P. DoCampo, Edicións Xerais de Galicia, 2017)
