Frío

Cando saio da casa, noite aínda,
coxeo moito da alma
e dóenme as reviravoltas da mente,
perforada de insomnios.

Logo, camiña que camiña,
a luz agroma entre as nubes
e o frío, invisible e mordaz,
písame nos calcañares,
a sol e a sombra, indiferente.

Cando chego á casa, xa día,
apetéceme meter as mans,
sen aneis, no microondas
e seguir, talvez, viva.

E duro e dálle

A tradución galega do Ulises de James Joyce, realizada por Antón Vialle, Eva Almazán, Xavier Queipo e María Alonso Seisdedos, recibiu o Premio Nacional a la Mejor Traducción de 2013 que outorga o Ministerio de Educación, Cultura e Deporte de España.

(Desculpen que non exteriorice a miña alegría pero aínda estou baixo os efectos da gasosa e a lata de mexillóns en escabeche da celebración de onte.)

Mosquiteira

Araneus diadematus
Araña de xardín
femia

15 anos

Azul
(03/09/1999 - 18/10/2014)

Pau sen madeira

Á sombra

De pesca

Tetragrama

En terra firme

Paisaxe con canto de perdices

A primeira flor

Physalis peruviana

Outros territorios

Aquí

Lyrica

Se a alternativa à dor é a sonolência e as tonturas, acho que vou optar pela dor, que ao menos faz-me sentir viva.

Colegas

Ulises

Ó...!

A fome

—se eu soubesse explicar a cor do fogo, mais velho, eu era um poeta desses de falar poemas

Ondjaki. Os transparentes

Havia muito tempo que eu não ficava agarrada a um livro... talvez até porque havia muito tempo que não comprava livros... talvez até porque havia muito tempo que não entrava numa livraria. Cometi o erro de entrar numa, na sexta passada, mas foi só —e a minha fome saberá desculpar-me— porque tive de entrar a entregar nela, como quem porta um pacote-bomba de estrelas coloridas, um escritor com todas as suas histórias (e estórias) dentro. Foi assim que este romance veio ao meu encontro e me pediu para o levar comigo.

Por isso, quando a auxiliar da dentista me mandou passar à consulta, eu quase estive para dizer: «'Pera aí um bocadinho, que só me faltam quatrocentas páginas para ler». Mas não disse. Levantei-me, presa duma felicidade estranha em quem se dirige à sala de torturas, ao tempo que arrancava a imaginação da letra bonita do Carteiro:

—estudei no tempo de antigamente —sorria o Carteiro com o lábio inchado— levei muita porrada na escola para desenhar bem as letras

(...)

Nunca tão mal que não haja pior
(ditado minhoto)

Pousada

O homem que pensa uma janela

Pentagrama en branco

Abro as fiestras de mañá cedo
para sentir a alba debullar a vida
entre liñas de luz e silencio.

Veciños

Nós-outros

Quixera saber se agora instalarán concertinas nas fronteiras con Suíza, se nos lanzarán balas de goma (sen escusas nin mares que auguen os eufemismos), se os europeos pobres acabaremos, por ousar soñar cunha vida mellor no país do chocolate, convertidos nun "acontecemento dos últimos días", cun simple número sobre un cadaleito made in China.

Muller enferma, muller eterna

Non hai forma de dar morrido. Antes era todo moito máis sinxelo: a xente ou morría de cólico miserere ou de repente. De morte matada ou de morte morrida. E en paz. Mais agora a ciencia complicounos a vida de tal xeito que un non sabe de que ha de espichala ou como, tal é a gama de doenzas e alifafes que nos poden escoller como destino derradeiro. Vén isto a conto de que xoves pasei pola consulta de Hematoloxía. Nada máis entrar no despacho, pola cara da médica, xa vin que o asunto non tiña marcha atrás. O TAC e as análises de sangue confirmaban a falta de diagnóstico: estaba curada e recibía oficialmente a alta. E todo isto, que parece tan bonito, espetado a queimarroupa, sen anestesia nin asistencia psicolóxica, sen o auxilio de ansiolíticos ou antidepresivos, entre catro paredes brancas e o resplandor branco dun tubo fluorescente.

Explícome. Houbo un tempo en que a vertixinosa diminución de eritrocitos me obrigaba a coller folgos para dar un paso ou me tollía a fala por falta de alento, en que as suores nocturnas me acordaban e as febres intermitentes me durmían, em que os elevados niveis de cobre en sangue me facían presa dos ollos cobizosos dos ferrancheiros. Pero despois de dez anos estendendo brazos e corpo ante enfermeiros e auxiliares varios para maior gloria dos estudos clínicos avanzados, disque, xa non vou morrer por causa do linfoma de Hodgkin. Non me cabe dúbida de que isto supón un alivio para os que me sobrevivan, que xa non van ter que recorrer a malabarismos vocais ou buscar o puto nome na wikipedia cando citen as causas do meu óbito inevitable nos ensaios incisivos sobre a miña obra inédita, nas homenaxes condecorativas con aparellaxe dourada e discursos laudatorios póstumos.

Porén, eu non encontro alivio ningún nesta sentenza absolutoria. Xa vai por tres veces que me apaña unha doenza mortal que non dá cabo de min. Sobrevivo moi a pesar de canto virus, bacteria ou proliferación celular anómala se emperra en invadirme. E agora voume ter que enfrontar, de novo, ao desacougo inconsistente da vida, así, en frío, e a un abano extensísimo de enfermidades que talvez tampouco consigan mandarme á pataqueira.

E máis do mesmo

Editorial Galaxia e a Real Academia Galega presentan a tradución do:

ULISES
de James Joyce

No acto participarán Carlos Lema, en representación da Editorial Galaxia, os tradutores María Alonso Seisdedos, Eva Almazán, Xavier Queipo e Antón Vialle, Antonio de Toro, catedrático de Filoloxía Inglesa da Universidade da Coruña e presidente do Instituto Universitario de Investigación de Estudos Irlandeses. Cerrará o acto o presidente da RAG, Xesús Alonso Montero

O acto celebrarase este venres 24 de xaneiro ás 19.30 horas, na sede da RAG (Tabernas, 11 de A Coruña).

Estaremos moi honrados de contar coa súa presenza.