domingo, 30 de outubro de 2011

Fin da tarde

A tarde prendíase ao día por un fío de seda. O fío escintilaba cunha enerxía azul e leve a esvarar por dentro. A tarde aboiaba coma un papaventos e agarimaba os piscos que pousaban nela, acenaba cheiros de mosca para os lagartos arnais que pasmaban sobre os muros, finxíase saltón entre os saramagos. E fechaba os ollos para non ferir as sombras do brión que abrigaba as pedras. Os piscos trilábanlle garatuxas, os lagartos arnais mostrábanlle a lingua, os saramagos adornábanselle de flores amarelas. O brión, en silencio, abrigaba de verdor as pedras. Era un trocar calmo de simpatías. Só as canilongas provocaban naquela harmonía unha empincha xorda e eléctrica. O fío víaas vir ao lonxe e tremía. A tarde apagábase. Os piscos recollíanse encrespados aos niños. Os lagartos enfiabanse até ao rabo nas tebras da toca. Despetalábanse as flores dos saramagos. Todos sabían que cando as siluetas negras das canilongas pasasen rumbo ao oriente, habían esgazar o fío de seda, arrastrando a tarde con eles. O brión, no entanto, continuaba a abrigar as pedras.

sábado, 29 de outubro de 2011

quinta-feira, 27 de outubro de 2011

Son sen número

Son tres os violíns que esgazan a mañá
e levantan entre queixumes a claridade
e a ledicia.
Son tres os arcos que esvaran no calmo
manto de nubes estendido alén
dos brazos.
Son doce as cordas que agardan tensas
as caricias dos arcos para se inundaren
de auroras.
Son tres os brazos que ondulan
como un océano de silencios rotos
polas cordas.

Son sen número os sentidos que estremecen
sobre a ausencia de horizonte que os violíns
racharon.



(Inspirado no Concerto para tres violíns, arco e continuo en do maior BWV 1064 de Johann Sebastian Bach)

quarta-feira, 26 de outubro de 2011

Lindeiros deslindados

Por mandado cego da xustiza o meu futuro veciño herdou nun repente medio eido partido á escuadra. Vides que houbese e mais os esteos que as sostiñan, árbores maceiras, laranxeiras ou ameixeiras co seu séquito de pulgóns e vermes, verzas, tomateiras e pementeiras criadas polo sangue do seu sangue renegado e chuchadas de caracois e lesmas, todo canto era de comer e beber mandou arrincar a maloutáns con músculo e máquinas con mecanismos (barullaban e fedían ambos entre fumes, transpiracións e estertores). Na estrema do eido partido ergueu valado de bloques paralepípedos máis alto que xente humana, o que non empece a curiosidade de gatos atigrados, aves de asa curta ou formigas escaladoras, bichame que fai sumicio ao deparar co ermo deserto, só de herbeiras sen oficio e croios presos da inmobilidade servido. Con esta chuvia de hoxe a vida debera asomar orellas pola tona da terra. Pero o meu futuro veciño decidiu que para vida farta a del basta e vai asentar cabras no baldío. Cabra —lese no primeiro parágrafo das sabenzas infusas— é Atila do bestiario. Por onde ela bea, até o recendo das rosas desmaia.

Prognóstico

Chuvia que chega ventada do sur no norte seca os vidros e engaiola os aballoados da esencia a unha saída afouta. Perdido o amparo das paredes, a molladura garántese até o óso (miolo incluso), que recibe, atónito primeiro e logo aflitísimo, o susto das augas-agullas. Un cheiro de pneumonías, vas apañar, vas. Ou se non, un pingo-pingo que entupe e nasaliza as falas, bolboroto de gargallos en tons de amarelo a verde (acastañados denuncian sangue podre, ou sexa, é mal que vén de lonxe e tísico, non culpa deste vento hodierno acochado entre humidades líquidas), toses carraspeiras e folgos escasos (mona, nunha palabra).

Por tanto, antes de iniciar ardimentos de peito abaloufado e pelame á mostra, aconséllase atender os catro puntos cardinais e por enteiro os ceos. O chan térreo, se persiste na lentura, tamén serve á interpretación madura dos agoiros.

Acordanza

Amañecinme e nin tiña os ollos abertos,
circulábanme regatos poluídos
da cabeza aos pés
nun silencio de pedras atentas
ao leve burbullar dos sentidos.
Era o día abríndose e eu na verza.

Foi un amansar do sono tenso e húmido
nas pingas que tecleaban o ritmo dos segundos,
era un fervedoiro de manancial escuro,
un cheiro que se alonga e evoca,
un sabor na ponta da lingua como clarexando.
Era un café (chirlo) nos labios en penumbra.

segunda-feira, 24 de outubro de 2011

Cadáveres á parte

Cadáveres á parte
o día vai bo:
vento forte (non tanto que me arrastre
nin tan pouco que nin me lamba),
chuvia arreo
e as mínimas temperaturas en lixeiro ascenso.
Un día que xa cumpriu o que prometía,
excelencias (a terra enchoupada)
non fosen os xornais a cangalo
co peso da fétida ineconomía
e as súas arengas.

23 de outubro de 2011

Desfase

Na tarde non se fai nada. Non se fai nin se desfai. Hai un tedio, unha derrota, un silencio: apatía. Tanto vento. Tanta chuvia. Nesta simplicidade hai unha monotonía que me aconchega. Rebéntanme os brillos e cores do semanal entrefebrado de artigos como coitelos ao corazón desta sociedade estupidificante. Contrastes e náuseas. Detrás da imaxe hai un mercado do absurdo. Esculturas baleiras fronte ao peso grave da tarde.

Na tarde non se fai nada e eu aínda nin sei o que fago aquí.

sábado, 22 de outubro de 2011

Inconstancias

Ás veces pobóanme a imaxinación
maldades inofensivas, case parvas,
como agora, à primeira hora da tarde,
en que atraveso a ponte,
e mentres o vento me abana o coche,
vexo os camiñantes habituais
retando as temperies inconstantes,
riscados á contra-escuridade,
coma meniños ledos
por todos os outonos
que nos han de vir ainda,
polos recendos que o fragor trae
entre as follas bolboretas.

sexta-feira, 21 de outubro de 2011

Mobiliário urbano

Que o senhor Eduardo está rijo como um pêro (e igualmente surdo) é facto que bem se corrobora em olhadas a distância ou míopes. Ao perto, nem tanto que de tactear, porém, a cena ganha som e contraste: tem os brônquios entupidos e gorgolejantes, as pernas cambaleam-lhe os andares precisos à vidinha mal reformada e por baixo do centro de gravidade e do umbigo, definha o homem como sino desbadalado (nem toca já a rebate incendiário, exauriu-se nele até o ínfimo cheiro de festança). Poder pode parecer que sorri, mas é apenas a falta de ar mastigável nos pulmões que o obriga a exibir o único dente sobrante do murro antigo que errou na fuça dum colega mais lesto, como se um espanto lhe fosse ao encontro. Fumar e beber café são os seus afazeres na hora em que a sobrinha o atrela, hirto e frio, ao rebuliço inócuo da esplanada, tão bonito ao longe como um poeta de mármore.

quinta-feira, 20 de outubro de 2011

Arañazos











El
gato está muerto
y es ese arañazo negro en mitad
de la calle que visto desde la ventana
oscurece aún más el día
y cierro el libro
y me oculto en un sillón y cierro los ojos
y ya no sé a quién escribir
porque ni el silencio puede entender
cómo respira
su muerte el dolor
de una
           calle.
José María Millares. Esa luz que nos quema. Barataria (2009)

Outonices






Viñas do barrio do Pazo. Goián

terça-feira, 18 de outubro de 2011

Distâncias marcadas

Tudo bem
enquanto o senhor não trespassar
os limites naturais da conversa
(um poema dito, um lugar longínquo).
Tudo bem
enquanto não voarem os copos
e as gargalhadas não forem
sonoras a mais, caladas a menos.
Tudo bem
enquanto eu continuar a ser apenas
esta sombra que vai e vem
e nem sempre está (nem esta é).
Tudo bem
enquanto o fumo do tabaco discorrer
pelas elevadas colunas
que a falta de tecto dispôs.
Tudo bem
se àquelas horas
que nem eu sei quais são
arrumo a tralha e vou pela ponte fora.

Até então
não tem nada que pedir desculpa.

Intimidades públicas

O homem gesticula no passeio do outro lado da rua. Ouve-se a conversa toda que mantêm ao telemóvel. Na verdade, não sei para que ele está a gastar na chamada. Seguramente a pessoa com quem fala, onde quer que estiver, ouvi-lo ia sem dificuldade se apartasse da orelha o telefone e prestasse ouvidos ao mundo. Mas se calhar ele, o gajo que fala e gesticula, como se estivesse a dar uma palestra para um público surdo e invisível, está em horário de chamadas a borla (a borla, neste caso e em tantos outros, significa à custa do que se pagou ou se vai pagar) e quer que se saiba. Quer que se saiba até que ele está a resolver um assunto muito importante para outra pessoa. É inevitável olhar para ele. Compõe um quadro extravagante, meio-inclinado, com um braço levantado em ângulo quase recto, como se fosse abraçar alguém mas abraçando só a falta de pudor. Ao cabo de cinco minutos de gritaria, desliga, entra no carro que tinha ao lado e vai embora.

domingo, 16 de outubro de 2011

Natureza salvaxe

Sobrevivir a un ataque desa natureza non é para calquera. Ende ben, de pequena regaláronme un manual de supervivencia redactado polos sobriños do Pato Donald que lin de punta a cabo e me proporcionou a necesaria experiencia teórica. Ante o ataque dun ser vivo da peor especie, cómpre antes de máis nada conservar o propio sangue frío (a menor temperatura, menor fluidez, o que resulta útil de producirse unha ou varias hemorraxias) e algunha calma. Tentar fuxir só empeora a agresión: o bicho excítase e traba con máis forza. Gritar de nada serve se o bicho é xordo ou non entende o idioma; se para mais inri pasa xente perto, a vergoña sempre magoa máis ca a morte. Todos estes sabios principios, non obstante, ao final non aproveitan máis ca ao agresor, que sabe agardar quieto, con paciencia, a súa hora... que case foi a miña. Nunca se metan entre as silvas e se se meten, cunha estupidez ao día chega: non tenten liberarse polas malas. Doe.

sábado, 15 de outubro de 2011

quinta-feira, 13 de outubro de 2011

A moment's rage

It was my job not just to pluck the chichen, but to eviscerate them. You slit the ass open a little bit and you stick your hand up and you grab the viscera and you pull them out. I hated that part. Nauseating and disgusting but it had to be done. That's what I learned from my father and what I loved learning from him: that you do what you have to do.
Philip Roth. Indignation. Vintage. 2009

A min tocábame non só desplumar os pitos, senón destripalos. Dáselles un cortiño no cu, métese a man, cóllense as tripas e sácanse. Detestaba esa parte. Metíame náuseas e noxo, pero cumpría facelo. Iso foi o que aprendín de meu pai e o que adoraba aprender del: que un fai o que ten que facer.

quarta-feira, 12 de outubro de 2011

Do prelo











O libro negro que o primeiro pintor colocara maliciosamente nas mans dun mendigo cego no espello transformábase nun libro con dúas partes, dous significados e dúas historias; pero cando un volvía a mirada para a primeira parede, comprobaba que o libro seguía sendo unha unidade e que o seu misterio estaba perdido algures dentro del.
Orhan Pamuk. O libro negro. Editorial Galaxia. 2011
[Tradución de Bartug Aykam e María Alonso Seisdedos]

domingo, 9 de outubro de 2011

Canto à vida






Catedral de Tui
Réquiem de W. A. Mozart

O que o senhor Luís faz (redação)

Quando eu chego, o senhor Luís já la está, na esplanada em sombra dum café da outra margem (ou desta, se este fosse o ponto de vista dele, que não é) em que se tece uma extensa rede social sem pedidos de amizade nem limites. O senhor Luís escreve um diário. Guarda folhas soltas numa pasta de cartão com abas e elásticos e escreve nelas a vida com esferográfica de tinta azul para não morrer —ouvi-lhe dizer a alguém um dia— estúpido. O senhor Luís usa óculos nos olhos e cigarro na mão que não segura a esferográfica. De vez em quando pede uma cerveja fresca. De quando em vez é uma cerveja fresca e mais um outro copo que pede. Uma vez ou outra ainda esmaga uma mosca com uma pá que o acompanha. Sempre cumprimenta quem o cumprimenta, que é quase toda a gente que passa na rua ao lado dele ou até no passeio do outro lado, ou quem vem com a vida ao café ou vai do café à vida. O senhor Luís fica na esplanada quando eu vou embora.

Isto é o que senhor Luís faz de tarde na esplanada do café. O que eu lá faço é coisa que terão de ler nas folhas escritas com esferográfica de tinta azul que o senhor Luís guarda numa pasta de cartão com abas e elásticos.

Frestas de luz









Praça de José Régio.
Vila do Conde

sábado, 8 de outubro de 2011

sexta-feira, 7 de outubro de 2011

Madurez

Fuxidías

Saio a fechar os camiños e traio
o luscofusco às costas,
levián coma os fíos indistinguibles,
e os pés varren sen présa todo
canto é vestixio humano da ribeira.

Saio a abrir cancelas nos campos,
levanto as cortinas da néboa
e estendo vereas que a noite devorou
tripando ar e croios en doses iguais
coas botas húmidas de orballo e fentos.


Por pouco a raposa non almorzou faisán.

segunda-feira, 3 de outubro de 2011

En todo canto é pensamento (es todo ti)

A tarde é unha indecisión
en que o silencio prende
e afunda raíces longas
como os brazos meus cando te buscan
en balde polo pasado adiante.

A tarde é un corpo puro
en lascas aberto e espido
coma a carne que nun peixe
ben cocido irisou e sorriu no prato
antes que o dente lle estragase a alma.

A tarde es todo ti porque te penso,
como te penso á mañá e á noite
en todo canto é pensamento,
como te leo en cada instante
ou cada flor que se me descobre.

A tarde é o principio dunha
tecla que nunca será de piano
nin na cor, nin no tacto, nin no son,
só boca que medra na medida
do oco que grita co sabor enteiro (dentro).

A tarde é o círculo que cingue
as ansias absurdas dun disparate
pendurado no milagre rebelde
en que ninguén máis acredita
porque é feito de terra e ósos.

A tarde é este elo que non nos ceiba,
este cativerio sitiado de ausencias.

Carne de grixo

E por iso mirro.
Non coma quen murcha,
que é un podrecer agudo de humidades,
balores, molezas e cheiros agres,
do cabelo ao átomo último
entre bichos e terras,
mais coma quen seca devagar,
—esbagoando intestinos,
momificando dores,
tensando neuronas—
até acadar na tona do rostro
as impresións dixitais do espírito,
para perpetuarme nunha especie inerte
de multiplicados pedregullos
que pousen distraídos aos pés tantísmos de xente
e rodas de camións polas estradas
en todos os nuncas que me han de vir.

domingo, 2 de outubro de 2011

Itinerario incerto

Estamos sempre nun ir e vir de bébedos,
tránsito de nós sen rumbo,
serpeante, sen ruta, o ollar tolleito,
sen sentido único polo que desandar
os erros con que o mundo nos aprendeu
a dureza das mans e a lingua.

Quizais, quen sabe, non lle haxa que dar
grazas a ese Deus e cantar glorias e loas
porque un día alguén creou na súa honra
un mesías calquera do Händel (Georg Friedrich)
con que iluminar estes pasos que dubidan
en todas as encrucilladas do silencio.

sábado, 1 de outubro de 2011

Programa matinal

Também hoje não irei fugir para praia marroquina nenhuma. Fico por cá a varandar o mundo de dentro de mim. Está sol e cega-me. Por isso vou às apalpadelas, tacteando nas sombras o bojo onde a beleza assenta, onde o nada faz de conta texturas. Talvez limpe a casa e arrume a falta de ideias a um canto, consulte nas prateleiras do passado (por se houver ainda lixos de importância à espera duma utilidade qualquer). Mas antes vou passear que já estou com a língua de fora e a trela sem pescoço nenhum para amarrar.

Os areais que (des)esperem.